Οι αρχηγοί κρατών των G20 οι οποίοι δεν προέρχονται από τη ζώνη του ευρώ πρέπει να αισθάνονται όπως οι σύμβουλοι γάμου που προσπαθούν να συμφιλιώσουν ανδρόγυνα πολύ διαφορετικά σε χαρακτήρα και αξίες ώστε να...
μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένα μαζί. Ο αλόγιστος δανεισμός πριν από το 2007 επιδείνωσε τον κίνδυνο. Αυτή η απροσεξία, που
επιδεινώθηκε από την αντίληψη ότι ο γάμος τους έκανε όλους ίσους, έχει χειροτερέψει την κρίση. Όσοι μέσω του δανεισμού συνήθισαν ένα βιοτικό επίπεδο πάνω από αυτό που μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά, αναγκάζονται τώρα να αποδεχθούν τη σκληρή πραγματικότητα. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν, ότι αγανακτούν με την αλλαγή. Οι Έλληνες, οι πιο δυστυχείς από όλους, έχουν επιλέξει μια κυβέρνηση που φαίνεται τουλάχιστον διατεθειμένη να ακολουθήσει το συμφωνηθέν πρόγραμμα. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ένας πάλαι ποτέ αντίπαλος της λιτότητας στην αντιπολίτευση, ενώ το κόμμα του έχει πλήρες μερίδιο ευθύνης για την οικονομική κακοδιαχείριση πριν από την κρίση. Το μεγάλο πρόβλημα ακούει όμως στο όνομα Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέχει πλέον το 27 τοις εκατό των ψήφων. Είναι πανέτοιμος να εκμεταλλευτεί το ολοένα και αυξανόμενο δημόσιο θυμό. Από την άλλη, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της Ιταλίας είναι πολύ μικρότερα από ότι της Ισπανίας, αλλά ο κίνδυνος συστημικής μετάδοσης μεγαλύτερος. Σύμφωνα με φορολογικά στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Ιταλία χρειάζεται νέα χρηματοδότηση ίση με 28,7 τοις εκατό του ΑΕΠ της για φέτος, υπερβαίνοντας κατά πολύ της Ισπανίας το 20,9 τοις εκατό. Επιπλέον, τι θα ακολουθήσει την κυβέρνηση του κ. Mario Monti, η θητεία της οποίας λήγει το 2012, παραμένει ένα αίνιγμα. Σε όλο αυτό πρέπει κανείς να προσθέσει και την απόκλιση των απόψεων Γαλλίας και Γερμανίας σχετικά με την οικονομική πολιτική. Η κοινοβουλευτική νίκη Ολάντ έχει απλά αυξήσει τις πιέσεις. Η επόμενη συζήτηση για το τι σημαίνει στρατηγική ανάπτυξης, ενώ είναι απαραίτητη, κινδυνεύει να γίνει πολύ θερμή. Γιατί, λοιπόν, κανείς φαντάζεται ότι αυτός ο δύσκολος γάμος μπορεί να αντέξει; Μια απάντηση είναι ότι οι περισσότεροι πολίτες της ευρωζώνης το επιθυμούν. Το πιο ισχυρό επιχείρημα, όμως, είναι ότι οι άνθρωποι (δικαίως) τρομοκρατούνται στην ιδέα των συνεπειών της διάλυσης. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αξιολογήσει κανείς τις απόψεις του κυρίαρχου εταίρου: τη Γερμανία. Σύμφωνα με μια πρόσφατη επικοιωνία της η Άνγκελα Μέρκελ, καγκελάριος της Γερμανίας, δήλωσε στην ομοσπονδιακή βουλή την περασμένη εβδομάδα ότι θέλει να πει σε «όλους εκείνους που ... είναι αποφασισμένοι να πείσουν τη Γερμανία ότι χρειαζόμαστε ευρωομόλογα, κεφάλαια σταθερότητας, ευρωπαϊκό σύστημα εγγύησης καταθέσεων, πολλά περισσότερα δισεκατομμύρια και άλλα πολλά: ναι, η Γερμανία είναι ισχυρή». Επιπλέον: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη είναι η μοίρα και το μέλλον μας ... Αλλά, επίσης, γνωρίζουμε ότι η δύναμη της Γερμανίας δεν είναι ατελείωτη.» Και: «Πέρα από το γεγονός ότι αυτές οι φαινομενικά απλές προτάσεις ... είναι ανέφικτες σε συνταγματικό επίπεδο, είναι και εντελώς αντιπαραγωγικές. Θα κάνουν τη μετριότητα το βασικό μέτρο σύγκρισης για την Ευρώπη. Θα αναγκαζόμασταν έτσι να εγκαταλείψουμε τον στόχο μας για τη διατήρηση της ευημερίας εν μέσω διεθνούς ανταγωνισμού.» Σε όλα αυτά πρόσθεσε: «Το δημοσιονομικό σύμφωνο είναι ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση που συνδυάζει μεγαλύτερη ενότητα με μεγαλύτερο έλεγχο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και είναι ζωτικής σημασίας οι εθνικές αρμοδιότητες να περάσουν στον πυρήνα όταν είναι σαφές ότι αυτό θα σημαίνει αυτομάτως και ανεξάρτητη εποπτεία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.» Εν ολίγοις, τόνισε τρία καίρια σημεία: πρώτον, η Γερμανία δεν πρόκειται να δώσει περισσότερα χρήματα, δεύτερον όλοι στην ευρωζώνη πρέπει να γίνουν νέες Γερμανίες, και τρίτο, όταν και μόνο όταν θεσπιστούν αυστηροί κανόνες και αξιόπιστοι έλεγχοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσε να αποδεχθεί η Γερμανία περαιτέρω παραίτηση της εθνικής της κυριαρχίας. Αυτές οι θέσεις εγείρουν μεγάλα ερωτήματα. Υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για την επιβολή των νέων αυτών κανόνων και διαδικασιών, λαμβάνοντας υπόψη τις τεράστιες εσωτερικές ανισορροπίες που παρατηρούνται μαζί με τις σημαντικές αποκλίσεις στην ανταγωνιστικότητα και τις σοβαρές δημοσιονομικές πιέσεις; Επιπλέον, έχει η Γερμανία κάποια ευελιξία σε θέσεις που είναι εν μέρει προληπτικές, εν μέρει συνταγματικές και εν μέρει ηθικές; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είνα μάλλον όχι. Μπορούμε να αναμένουμε πέντε αποτελέσματα: πρώτον, έναν ευτυχισμένο γάμο, σύμφωνα με τους όρους της Γερμανίας, έστω και μετά από μια οδυνηρή περίοδο προσαρμογής. Δεύτερο, έναν άθλιο γάμο, τον οποίο υπομένουμε επειδή το διαζύγιο είναι πολύ δαπανηρό. Τρίτο, ένα βαθμό αμοιβαίας προσαρμογής, όπου ο βορράς γίνεται πιο νότιος και ο νότος πιο βόρειος. Τέταρτο, μερική διάλυση, με τα υπόλοιπα μέλη να υιοθετούν μία από τις τρεις προηγούμενες πραγματικότητες. Και, τέλος, συνολική διάλυση. Το βέβαιο είναι ότι η Γερμανία δεν θα έχει την ευρωζώνη που θέλει εύκολα και γρήγορα. Εάν η μερική ή ολική διάλυση αποφευχθεί, η προβληματική περίοδος θα είναι μακρά και επίπονη. Η κρίση της ευρωζώνης είναι πιθανό να είναι μια πολύ μακροχρόνια σαπουνόπερα - αν δεν καταλήξει σε τραγωδία.
http://www.fimotro.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου