Γενετοκρατία: η γενετική ελίτ και η δικτατορία των γονιδίων

Η αριστοκρατία του μέλλοντος θα είναι η αριστοκρατία των γονιδίων, η γενετοκρατία (Genocracy). Η μελλοντική ελίτ της Αυτοκρατορίας δεν θα είναι απλώς μια κλειστή λέσχη ολίγων εκλεκτών, με μοναδικά προσόντα τους την οικονομική επιφάνεια και το υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Θα είναι μια νέα κατηγορία ανθρώπων που θα ξεχωρίζει βιολογικά από τις μάζες, επειδή θα είναι γενετικά «τέλεια».

Στο μέλλον οι κοινωνικές διακρίσεις θα καθορίζονται από τη γενετική και όχι από την οικονομία ή την πολιτική. Οι γενετικές διακρίσεις θα αντικαταστήσουν τις σημερινές ρατσιστικές και κοινωνικές διακρίσεις, δημιουργώντας μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονται πλέον σε φυλές ή οικονομικές τάξεις αλλά σε Έγκυρους (Valid), δηλαδή στους γενετικά τέλειους, και σε Άκυρους (Invalid), τους φυσιολογικά γεννημένους, όπως και στην προφητική ταινία Gattaca (1997). Σ’ αυτή την ταινία ο Βίνσετ Φρίμαν (Ίθαν Χοκ), ο μελαγχολικός ήρωας, που ήταν ένα «παιδί της Φύσης», δηλαδή Άκυρος, προσπαθεί να κυνηγήσει το όνειρο του (το ταξίδι στο διάστημα) σε μια κοινωνία που τον θεωρεί γενετικά απόβλητο. Παρά το αισιόδοξο τέλος της η ταινία Gattaca θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «γενετικό 1984», αν δεν είχε κάτι κι από την παρωδία του Brave New World.

Το μέλλον πιθανόν να μοιάζει περισσότερο με σενάριο του Άλντους Χάξλεϊ, παρά με οργουελιανή φυλακή: ένας γενετικά κατηγοριοποιημένος κόσμος, όπου η θέση κάποιου στην κοινωνία θα καθορίζεται πριν καν γεννηθεί κι όπου οι μάζες θα είναι υποταγμένες χάρη σε τεχνικές υποβολής και στην υπνωτική ευχαρίστηση των διάφορων «έξυπνων» ναρκωτικών. Στο Brave New World, ένα βιβλίο γραμμένο το 1932, ο στόχος του παγκόσμιου κράτους συνοψίζονταν στο τρίπτυχο: Κοινότητα, Ταυτότητα, Σταθερότητα. Στην μελλοντική Αυτοκρατορία όμως, όπου η γενετοκρατία (γενετική αριστοκρατία) θα διαχειρίζεται εύκολα μια πολυπληθή μάζα «γονιδιακά φτωχών» μετριοτήτων, ο στόχος θα είναι η διαιώνιση της κυριαρχίας των πολλών από τους λίγους. Η ποιότητα του γενετικού υλικού των μελλοντικών ανθρώπων θα καθορίζει και το βαθμό ενσωμάτωσης τους στην αυτοκρατορική ελίτ, από την οποία θα αποκλείονται όλοι οι «γενετικά φτωχοί», που συμπτωματικά θα είναι και οι απόγονοι των κατώτερων κοινωνικά τάξεων. Έτσι, οι προλετάριοι του μέλλοντος θα είναι ταυτόχρονα και οι γενετικά αποκλεισμένοι, που θα ζουν κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο μιας υπερ-υγιούς, ευφυούς και εκλεπτυσμένης γενετοκρατίας.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΓΟΝΙΚΗΣ

Ο πολιτισμός που προδιαγράφεται στον ορίζοντα μας είναι ένας ευγονικός πολιτισμός. Έπειτα από δεκαετίες απαξίωσης η Ευγονική επιστρέφει στο επίκεντρο του προβληματισμού για μια μελλοντική αναδιοργάνωση της κοινωνίας με βάση τη γενετική. Σε γενικές γραμμές η Ευγονική δεν έχει καλή φήμη. Από την εποχή ακόμη που ο Πλάτωνας συνέλαβε της ιδέα της Πολιτείας, πολλοί στοχαστές παρασύρθηκαν από την ουτοπική ιδέα της αναζήτησης τρόπων για τη βελτίωση του ανθρώπινου είδους.

Το 1869 ο Φράνσις Γκάλτον, εξάδελφος του Δαρβίνου, δημοσίευσε την Κληρονομική Μεγαλοφυΐα, όπου απέδωσε στην κληρονομικότητα τα χαρακτηριστικά της ευφυίας πολλών φημισμένων οικογενειών, αγνοώντας σκόπιμα πως οι φτωχές οικογένειες της εποχής του σπάνια παρήγαγαν μεγάλα μυαλά επειδή ξόδευαν τον περισσότερο χρόνο τους στον αγώνα για επιβίωση. Το 1883, στο βιβλίο του Έρευνες Πάνω στην Ανθρώπινη Ικανότητα ο Γκάλντον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την ελληνική λέξη Ευγονική (Eugenics) για να περιγράψει «την προίκιση με ευγενείς ιδιότητες μέσω της κληρονομικότητας».

Η Ευγονική, σύμφωνα με τον προπαγανδιστή της Φράνσις Γκάλντον, στόχευε στο να «παραχθεί μια ιδιαίτερα προικισμένη φυλή ανθρώπων μέσω προσεκτικά σχεδιασμένων γάμων στη διάρκεια διαδοχικών γενεών». Οι ιδέες του Γκάλντον ενέπνευσαν μια σειρά από συντηρητικούς επιστήμονες και πολιτικούς, που όχι μόνον πρότειναν την επιλεκτική γονιμοποίηση –μέσω «συνετών γάμων»– για τη βελτίωση των διανοητικών ικανοτήτων των ανθρώπων, αλλά και αυστηρές μεθόδους (π.χ. στείρωση) για την απαλλαγή της κοινωνίας από τους ανεπιθύμητους. Οικογένειες με «εγκληματική κληρονομικότητα» θεωρήθηκαν εκφυλισμένες και μελετήθηκαν σε βάθος γενεών για να εντοπιστεί ο πρόγονος με το «ένοχο γονίδιο».

Πολλοί ρατσιστές και οπαδοί των διακρίσεων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, αδιαφορώντας πλήρως για τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιδράσεις πάνω στην ανθρώπινη ανάπτυξη, άδραξαν την ευκαιρία που τους προσέφερε το κίνημα της Ευγονικής, για να νομιμοποιήσουν τις αυθαίρετες διακρίσεις μεταξύ «ανώτερων» και «κατώτερων» φυλών, αποδίδοντας τες σε «ανώτερες» και «κατώτερες» γενετικές ιδιότητες. Ειδικά στις ΗΠΑ οι ευγονιστές προσπάθησαν να περάσουν νόμους (Νομοθετική Πράξη για τη Μετανάστευση, 1924), που περιόριζαν τη μετανάστευση από «κατώτερες φυλές», στις οποίες περιλαμβάνονταν και οι Νοτιοευρωπαίοι (Ιταλοί και Έλληνες). Επίσης προώθησαν και τη στείρωση, η οποία εγκρίθηκε συνταγματικά το 1927, ως μέσο περιορισμού της αναπαραγωγής διανοητικά καθυστερημένων και κοινωνικά ανεπιθύμητων πληθυσμών. Το 1921 2.233 Αμερικανοί στειρώθηκαν νόμιμα. Μέχρι το 1941 είχαν στειρωθεί στις δημοκρατικές ΗΠΑ περίπου 36.000 άνθρωποι.

Στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου ήταν αρκετά διαδομένη η ιδέα πως η οικογενειακή υγεία αφορούσε την κοινωνία, πως το έθνος χρειαζόταν φυλετικά εύρωστους απογόνους και πως κράτος, ως ένας «πάτερ-φαμίλιας», είχε το δικαίωμα να παρεμβαίνει στην ιδιωτική ζωή και να δείχνει στους πολίτες πως πρέπει να ζουν. Δεν ήταν μόνο οι Ναζιστές, που εμπνεύστηκαν από το αμερικανικό κίνημα της Ευγονικής, αλλά και δημοκρατικές χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Ελβετία και η Σουηδία, οι οποίες διαποτίστηκαν από τις ιδέες της αρνητικής Ευγονικής στειρώνοντας «νοητικώς ελαττωματικούς» και άλλα «ανθυγιεινά στοιχεία». Στη Βρετανία ο ίδιος ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, πολύ πριν γίνει ακόμη πρωθυπουργός, θεωρούσε «φοβερό κίνδυνο για τη φυλή» την ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή των φυλετικά κατώτερων, των «νοητικώς αδύναμων», ακόμη κι εκείνων που ήταν «ανίκανοι να βιοποριστούν»! Η προτιμότερη λύση δεν ήταν να κρατηθούν αυτοί οι «ανίκανοι» άνθρωποι στα άσυλα και στα ιδρύματα –αυτό κόστιζε ακριβά– αλλά να στειρωθούν, ώστε να μην κάνουν παιδιά. Στη φιλελεύθερη Βρετανία οι συζητήσεις για τον έλεγχο της «κοινωνικά προβληματικής ομάδας» (υπολογιζόταν στο 10% του πληθυσμού της χώρας), φούντωσαν το 1929. Όταν το συμπέρασμα που έβγαλε η σχετική ερευνητική επιτροπή ήταν πως το χαμηλό βιοτικό επίπεδο αυτής της ομάδας, οφείλονταν στη «νοητική στέρηση», οι ευγονιστές χωρίς δεύτερη σκέψη πρότειναν ως λύση τη στείρωση. Μια «λύση» που απευθύνονταν και στους φτωχούς «που βαφτίζονταν ‘’κοινωνικά ανεπαρκείς’’, κατηγορούνταν ως υπεύθυνοι της φτώχειας τους... και ‘’κύριοι αρχιτέκτονες της οικιστικής εξαθλίωσης’’» (Mark Mazower, Σκοτεινή Ήπειρος).

Πουθενά αλλού όμως η Ευγονική και η κοινωνική μηχανική δεν βρήκαν τόσο ακραία εφαρμογή όσο στη Γερμανία του Χίτλερ (1933-1945). Από τα πρώτα του πολιτικά βήματα ο Αδόλφος Χίτλερ σχημάτισε μια «κοσμοθέαση» (Weltanschauungen), σύμφωνα με την οποία η εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας δεν ήταν παρά μια σειρά φυλετικών αγώνων, που θα τέλειωναν με την επικράτηση και την απόλυτη κυριαρχία της Άριας φυλής, της Herrenvolk (Ανώτερης Φυλής). Σύμφωνα με τον Ναζιστικό μύθο «ενιαίο ανθρώπινο είδος δεν υπάρχει. Ιστορία, αν υπάρχει, είναι μονάχα της Άριας φυλής. Οι άλλοι λαοί έχουν σκοπό να γίνουν φορτηγά ζώα, να υπηρετήσουν τη γερμανική φυλή ή να εξοντωθούν για να της αφήσουν ζωτικό χώρο!» Προτού όμως αναλάβουν την υποδούλωση και την εξόντωση των άλλων «κατώτερων» φυλών, η Άρια φυλή των Γερμανών έπρεπε πρώτα να καθαριστεί εσωτερικά από «βιολογικούς εχθρούς», που τη μόλυναν και απειλούσαν τη «φυλετική υγεία» της.

Ξεκινώντας από τη στείρωση των διανοητικά καθυστερημένων και των ψυχοπαθών, το ναζιστικό καθεστώς πέρασε στους μαζικούς φόνους. Το 1939, με ειδική άδεια του Χίτλερ περίπου 90.000 τρόφιμοι ασύλων και κλινικών εκτελέστηκαν με αέρια. Μετά το 1941 οι εκτελέσεις των ψυχασθενών συνεχίστηκαν με θανατηφόρες ενέσεις, μιας και οι ειδικοί της ευθανασίας βρήκαν πλήρη απασχόληση στα στρατόπεδα του θανάτου της Πολωνίας. Ταυτόχρονα εγκληματολόγοι-βιολόγοι ερευνούσαν για «εγκληματικούς τύπους», εντοπίζοντας ύποπτες γενεαλογίες και συγκροτώντας ειδικές τράπεζες πληροφοριών. Στα πλαίσια του γερμανικού φυλετικού κράτους-πρόνοιας –η αποθέωση αναμφίβολα της ευρωπαϊκής ευγονικής σκέψης!– προωθήθηκε η «υγεία» της Εθνολαϊκής Κοινότητας (Volksgemeinschaft), διαμέσου της εξάλειψης των εσωτερικών «βιολογικών εχθρών». Τέτοιοι χαρακτηρίστηκαν εξ αρχής οι Εβραίοι, οι οποίοι το 1935 κατέστησαν δια νόμου πολίτες β’ κατηγορίας και το 1938, μετά το Anschluss της Αυστρίας, οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Ο αρχικός αποκλεισμός των Εβραίων, έδωσε τη σκυτάλη στις εναντίον τους διώξεις και τελικά στη φυσική τους εξόντωση, στην «Τελική Λύση». Περίπου 6.000.000 Εβραίοι και άλλοι «υπάνθρωποι» (Τσιγγάνοι, Σλάβοι κ.α.), εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επρόκειτο για μια τρομακτική αιματοχυσία στο βωμό της «φυλετικής υγιεινής», που στιγμάτισε ανεξίτηλα τη γερμανική ιστορία, κάνοντας τους πάντες ν’ αναρωτιούνται πως ένας «ναός» της ανθρώπινης νόησης, όπως ήταν η Γερμανία του Νίτσε και του Γκαίτε, μπόρεσε να κατρακυλήσει τόσο χαμηλά και να μεταμορφωθεί σε βόθρο βαρβαρισμού, ανορθολογισμού και προκατάληψης. Στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν εξοντώθηκαν μόνο οι Εβραίοι, αλλά και η εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη νόηση και στην ηθική της επιστήμης.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΕΤΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΦΙΛ!

Όταν το 1953 οι Φράνσις Κρικ και Τζέιμς Γουότσον ανακάλυψαν τη διπλή έλικα του DNA, λίγοι μπορούσαν να φανταστούν πως τα γονίδια θα αποτελούσαν τον «πράσινο χρυσό» του μέλλοντος. Όχι όμως και ο ίδιος ο Τζέιμς Γουότσον, ο οποίος προέβλεψε πως η επόμενη επανάσταση δεν θα ήταν πληροφορική αλλά γενετική: «Κάποτε πιστεύαμε ότι το μέλλον μας βρισκόταν στα άστρα. Τώρα ξέρουμε πως βρίσκεται στα γονίδια μας».

Η αποκωδικοποίηση του DNA που ολοκληρώθηκε το 2001 –«η σημαντικότερη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας μετά από το βήμα του Aρμστρονγκ στο φεγγάρι», σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα– δεν προσέφερε απλώς έναν «οδικό χάρτη», ο οποίος έδειχνε το δρόμο για τη θεραπεία πολλών κληρονομικών και άλλων ασθενειών, αλλά και μια ευκαιρία για την επιβολή νέων διακρίσεων σε βάρος «γενετικά ελαττωματικών» ανθρώπων από τις ασφαλιστικές εταιρείες, τους εργοδότες, την ελίτ και την Αυτοκρατορία. Πληροφορίες σχετικές με τη γενετική προδιάθεση κάποιου ατόμου σε ορισμένες σοβαρές ασθένειες, αν και θεωρούνται ιατρικό απόρρητο, είναι αναμφίβολα περιζήτητες από ασφαλιστικές εταιρείες, τράπεζες και εργοδότες. Αν για οποιοδήποτε λόγο το ιατρικό απόρρητο διαβρωθεί ή παραβιαστεί και οι πληροφορίες αυτές διοχετευθούν στο «εμπόριο», τότε υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατηγορία «γενετικά απόβλητων» ανθρώπων, οι οποίοι, χωρίς προοπτική εργασίας και ασφάλισης, θα βρεθούν ξαφνικά στο περιθώριο της κοινωνίας.

Οι φόβοι για παράβαση της μυστικότητας από τη διατήρηση βάσεων δεδομένων με DNA είναι υπαρκτοί. Στη Μεγάλη Βρετανία, ο καθηγητής σερ Alec Jeffreys, ο εφευρέτης του «αποτυπώματος DNA», το οποίο ανακάλυψε τυχαία πριν από 18 χρόνια φέρνοντας τα πάνω-κάτω στον αγώνα κατά του εγκλήματος, τελευταία δέχεται επιθέσεις από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων της πατρίδας του. Η αιτία είναι η θετική στάση του στο ζήτημα της αποθήκευσης δεδομένων για το γενετικό προφίλ υπόπτων, οι οποίοι, αν και έχουν απαλλαχτεί από οποιοδήποτε έγκλημα, εντούτοις τα γενετικά τους στοιχεία διατηρούνται από τις αστυνομικές αρχές για μελλοντική χρήση. Μάλιστα ο σερ Alec Jeffreys προτείνει να δημιουργηθεί μια εθνική βάση δεδομένων, όπου θα αποθηκεύεται το γενετικό προφίλ ολόκληρου του πληθυσμού της χώρας, με το επιχείρημα ότι «αν είμαστε όλοι σ’ αυτή τη βάση δεδομένων, θα είναι σαν να βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο πλοίο και τότε η εκδοχή των διακρίσεων θα καταρριφθεί». Για την ώρα περισσότερα από 1,5 εκατομμύριο δείγματα DNA περιλαμβάνονται στην National DNA Database (NDNAD) της Μεγάλης Βρετανίας και ο στόχος είναι να αποθηκευτούν περίπου τρία εκατομμύρια δείγματα DNA μέχρι τον Απρίλιο του 2004.

Η χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος υπόσχεται να μετατρέψει την ιατρική από θεραπευτική σε προληπτική, εξαφανίζοντας μια πληθώρα ασθενειών, ανάμεσα τους και ορισμένες που σήμερα θεωρούνται ανίατες, όπως κάποιες μορφές καρκίνου. Μέχρι το 2012 οι επιστήμονες θα μπορούν να χειρίζονται το ανθρώπινο DNA σαν παίζουν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η εποχή που έρχεται θα είναι η εποχή της εξατομικευμένης ιατρικής. Κάθε νεογέννητο μωρό θα έχει όλες τις γονιδιακές του πληροφορίες αποθηκευμένες σ’ ένα μικροτσίπ ή ένα CD. Αυτές οι πληροφορίες θα αξιοποιούνται από τους γιατρούς όχι μόνον για την πρόληψη ασθενειών, αλλά και για το σχεδιασμό φαρμάκων, διαίτων και θεραπειών που θα ανταποκρίνονται στο «γενετικό προφίλ» του κάθε ατόμου, πράγμα που θα εξαφανίσει τις βλαβερές παρενέργειες των φαρμάκων. Σε μόλις δέκα χρόνια από τώρα η σημερινή ιατρική θα φαντάζει, τόσο πρωτόγονη και χοντροκομμένη, όσο το να χρησιμοποιήσεις ένα κανόνι για να σκοτώσεις ένα κουνούπι! Οι φαρμακοβιομηχανίες, που έχουν ριχτεί σ’ έναν αγώνα δρόμο για την κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων πάνω σε γονίδια, διοχετεύουν ήδη δισεκατομμύρια δολάρια στη Φαρμακογονιδιωματική (Pharmacogenomics), σε μια προσπάθεια να προλάβουν και να παρασκευάσουν γονιδιακά φάρμακα προσαρμοσμένα στο γενετικό προφίλ του κάθε –αρκετά πλούσιου ώστε να πληρώσει γι’ αυτά– ασθενή.

Ο ΝΤΟΡΙΑΝΓΚΡΕΪΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

Τα πλεονεκτήματα όμως της βιομοριακής ιατρικής δεν θα μοιραστούν εξίσου σε όλους τους ανθρώπους. Η ελίτ και οι ανώτερες κοινωνικά τάξεις θα καρπωθούν τα περισσότερα οφέλη από τη γενετική επανάσταση, ενώ οι μάζες των κατώτερων τάξεων θα συνεχίσουν να ζουν και να πεθαίνουν από μαζικές βιομηχανικές ασθένειες. Η νέα ελίτ θα αξιοποιήσει προς όφελος της τα επιτεύγματα της βιομοριακής ιατρικής και θα πάψει να πλήττεται από «κοινές» ασθένειες, ακόμη κι από τα γηρατειά.

Ήδη στις πλούσιες κοινωνίες της Δύσης, όπου κυριαρχεί λατρεία των νιάτων, οι άνθρωποι, ειδικά όσοι θεωρούν τον εαυτό τους «πετυχημένο», αρνούνται να μεγαλώσουν. Άνθρωποι άνω των 40 θεωρούν τους εαυτούς τους «όψιμους έφηβους», και προσπαθούν να σταματήσουν το «βιολογικό ρολόι» τους, τουλάχιστον εξωτερικά, κάνοντας πανάκριβες πλαστικές εγχειρήσεις, πηγαίνοντας σε γυμναστήρια και χρησιμοποιώντας χάι τεκ καλλυντικά και νεανικό ντύσιμο. Αυτοί οι «δίχως ηλικία» άνθρωποι, που δεν μπορούν να προσδιοριστούν χρονολογικά, αντιπροσωπεύουν το μέλλον που έρχεται, και στο οποίο η βιολογική ηλικία δεν θα έχει και τόσο σημασία σε σχέση με το πόσο χρονών αισθάνεται ότι είναι κάποιος.

Η γενετική και οι αντιγεροντικές, ανανεωτικές θεραπείες υπόσχονται στο κοντινό μέλλον να καθυστερήσουν, αν όχι να εξαλείψουν το «λάθος της Φύσης», που λέγεται γηρατειά. Βέβαια όλα αυτά θα κοστίζουν μια μικρή περιουσία και γι’ αυτό θα υπάρχουν γηρατειά «δύο ταχυτήτων»: παραδοσιακά για τους φτωχούς, που θα μετατρέπονται σε ζαρωμένες γιαγιάδες και παππούδες, και «ψευδονεανικά» για τους λίγους πλουσίους. Οι πλούσιοι θα γερνούν πλέον απελπιστικά αργά και θα πεθαίνουν σχεδόν νέοι, άσχετα αν είναι αιωνόβιοι. Αυτοί οι «νέοι» γέροι δεν θα μοιάζουν καθόλου με τους γεροτσιφούτηδες, που μας συνήθισε η ιστορία, αλλά θα καλοπερνούν και θα χαριεντίζονται, ξοδεύοντας την κληρονομιά των παιδιών τους…

Το κυνήγι της νεότητας εστιάζεται από τη μια στον εντοπισμό των «γονιδίων του γήρατος» ή των «ορμονών νεότητας» κι από την άλλη στην ανάπτυξη νέων οργάνων. Κάθε μέλος της νέας «γενετικής αριστοκρατίας» θα έχει σύντομα στη διάθεση του ένα ολόκληρο σετ οργάνων-ανταλλακτικών, που θα αναπτύσσονται από αδιαφοροποίητα κύτταρα και θα αποθηκεύονται σε ειδικές τράπεζες οργάνων για να χρησιμοποιηθούν όταν παραστεί η ανάγκη. Καρδιά, συκώτι, νεφρά, πνεύμονες και μάτια, θα αναπτύσσονται μέσα σε ειδικές δεξαμενές και θα προσφέρουν νέα πνοή στη ζωή στους πλούσιους «Ντόριαν Γκρέι» του 21ου αιώνα, που μπορεί να μην έχουν φτάσει ακόμη στο όνειρο της αθανασίας, αλλά θα μπορούν να χαρούν μιαν αφύσικη επιμήκυνση της ζωής τους (μέχρι τα 120 έτη) χωρίς σοβαρά προβλήματα. Κι επειδή ο πλούτος είναι συνάρτηση του χρόνου, φανταστείτε πόσο πλούσιος θα ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης αν μπορούσε να ζήσει μέχρι τα 120 χρόνια...

Η «ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΕΣΗ» ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗ ΓΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ;

Η μεταμόρφωση της σημερινής ελίτ σε γενετοκρατία θα συμβεί μέσα στις επόμενες δύο γενιές, δηλαδή το αργότερο μέχρι το 2050. Σε πρώτη φάση η ελίτ θα θωρακιστεί βιολογικά με γενετικές και ανανεωτικές θεραπείες, θα αποκτήσει μια άλλη προοπτική επιβίωσης –που θα συμβαδίζει με τον «αιώνιο» χαρακτήρα της Αυτοκρατορίας– και θα προσπαθήσει να κρατήσει τις μάζες όχι μόνον μακριά από τον «παράδεισο» της γενετικής, αλλά και σε καθεστώς «γενετικού απαρτχάιντ», με τους «γενετικά ελαττωματικούς» στο ρόλο των κολασμένων του 21ου αιώνα. Στα χέρια της ελίτ η γενετική μηχανική θα δημιουργήσει έναν επίγειο παράδεισο, μια Χαξλεϊκή Ουτοπία, αλλά μόνον για την ίδια. Για τις μάζες, που παρά την πλύση εγκεφάλου που θα έχουν υποστεί, θα γνωρίζουν τα όρια και τις περιορισμένες δυνατότητές τους, ο κόσμος θα μετατραπεί σε μια πλανητική φυλακή, σε μια γκρίζα πραγματικότητα δίχως ευκαιρίες και εκπλήξεις.

Ταυτόχρονα η ελίτ θα προετοιμάζει τους διαδόχους της, που δεν θα είναι άλλοι από τα γενετικά προσχεδιασμένα παιδιά της. Σε μερικές δεκαετίες τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών θα πάψουν να γεννιούνται με φυσιολογική σύλληψη, αλλά μόνον «κατά παραγγελία». Τα παιδιά αυτά δεν θα είναι απλώς απαλλαγμένα από γονιδιακές προδιαθέσεις σε οργανικές δυσλειτουργίες και αρρώστιες, αλλά θα έχουν και τα φυσικά χαρακτηριστικά που θα επιθυμούν οι γονείς τους. Όχι μόνον το φύλο, αλλά και το σχήμα του σώματος, του προσώπου, των ματιών και του τριχωτού της κεφαλής θα ρυθμίζονται «κατά παραγγελία» των γονέων. Αν μάλιστα αποδειχθεί πως υπάρχει γενετική βάση πίσω από την ανθρώπινη συμπεριφορά ή την ευφυία, τότε οι ελιτίστες γονείς θα υποκύψουν στον πειρασμό να εμφυτεύσουν στα παιδιά τους γονίδια που θα αυξάνουν την ευφυία, την πονηριά, την ευγλωττία, την ψυχραιμία, τη διπλωματικότητα και την αίσθηση ανωτερότητας, όσα δηλαδή προσόντα χρειάζονται στους αιώνιους κυρίαρχους του κόσμου.

Σύμφωνα με τον καθηγητή και συγγραφέα Τζέρεμι Ρίφκιν, ο οποίος αντιμάχεται το πατεντάρισμα των γονιδίων και τις γενετικές διακρίσεις, η ανθρώπινη αναπαραγωγή στον 21ο αιώνα θα καταλήξει στυγνή εμπορική συναλλαγή κι ο άνθρωπος ένα τυποποιημένο βιοτεχνολογικό προϊόν: «Τα πλεονεκτήματα αυτής της προοπτικής είναι πολλά αλλά μεταβάλλουν ριζικά τις σχέσεις γονιού-παιδιού, διότι το παιδί μέσα σε αυτή την πραγματικότητα θα μετατρέπονταν σε ύστατη αγοραστική εμπειρία ενός μεταμοντέρνου 21ου αιώνα. Αγοράζεις το παιδί για το οποίο έχεις τη δυνατότητα να πληρώσεις. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, δεν το κάνουν επειδή είναι τέλεια όντα, αλλά μέσω των ατελειών τους αποκτούν ανθρωπιά. Σαν κατασκευασμένα όντα, μέσω σχεδιαστικών προδιαγραφών, κατά πόσο θα είμαστε σε θέση να συνδεθούμε συναισθηματικά με τους άλλους; Χωρίς συναίσθημα τι ζωή μπορεί να υπάρχει; Ποιόν θα συνέφερε;» Μα φυσικά την ανατέλλουσα τάξη της γενετοκρατίας, για την οποία τα συναισθήματα θα υπάρχουν απλώς για να της θυμίζουν την ταπεινή ανθρώπινη καταγωγή της! Για τα μέλη της γενετοκρατίας η πραγματική Δημιουργία, η «Δεύτερη Γένεση», ξεκίνησε από τη στιγμή που αποκωδικοποιήθηκε το DNA.

Τόσο εμείς, όσο και τα παιδιά μας θα πρέπει να αγωνιστούμε όχι μόνον για να θεσμοθετηθούν αυστηρότατες κυρώσεις για τη διαρροή γενετικών πληροφοριών, αλλά κυρίως για να αποφευχθούν κάθε είδους γενετικές διακρίσεις. Από την άλλη θα πρέπει να απαιτήσουμε οι υπηρεσίες της βιομοριακής ιατρικής να προσφέρονται σε όλους. Ασφαλώς και δεν υπάρχει τίποτε το κακό στην επιστημονική γνώση, όμως η κοινωνία θα πρέπει να έχει αυξημένο βαθμό συνειδητότητας για να τη χρησιμοποιεί σωστά, απελευθερωτικά και όχι υποδουλωτικά.

Για μια ακόμη φορά η ανθρωπότητα βρίσκεται ενώπιον διλήμματος, το οποίο είχε διαισθανθεί κι ο Άλντους Χάξλεϊ από το μακρινό ακόμη 1946: «Έχουμε μόνο δύο εναλλακτικές λύσεις: είτε έναν αριθμό στρατιωτικών ολοκληρωτικών, εθνικών καθεστώτων, που θα εκπηγάζουν από τη χρήση του τρόμου της ατομικής βόμβας και θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του πολιτισμού είτε ένα υπερ-εθνικό ολοκληρωτικό καθεστώς, που θα προκύψει από το κοινωνικό χάος μιας γρήγορης τεχνολογικής ανάπτυξης, ειδικά της εξάπλωσης της ατομικής ενέργειας, και θα μετεξελιχθεί κάτω από τη δυνατότητα και ανάγκη για σταθερότητα στην τυραννική ευημερία της Ουτοπίας. Η εκλογή είναι δική σας». Αυτοκαταστροφή ή Αυτοκρατορία;

ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com