ΓΑΛΑΞΙΑΚΉ ΕΥΘΥΓΡΆΜΜΙΣΗ

Από τις δημοφιλέστερες θεωρίες που έχουν συνδεθεί με τη λήξη του μεγάλου ημερολογιακού κύκλου των Μάγια, στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 είναι οι περίφημες ευθυγραμμίσεις της γης και του ήλιου με το γαλαξιακό ισημερινό, με το σκοτεινό ρήγμα του γαλαξία και με το γαλαξιακό κέντρο (την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα). Από τους πρωτεργάτες αυτών των θεωριών είναι ο Αμερικάνος ερευνητής και συγγραφέας John Major Jenkins. Ο Jenkins συνδυάζοντας στοιχεία από τις παραδόσεις διαφόρων πολιτισμών με τις επιγραφές των Μάγια και με αστρονομικούς και ημερολογιακούς υπολογισμούς, υποστήριξε ότι οι αρχαίοι Μάγια σκόπιμα τοποθέτησαν το τέλος ενός μεγάλου ημερολογιακού κύκλου στις 21 Δεκεμβρίου 2012 για να καταδείξουν μια μεγάλη ευθυγράμμιση: εκείνη την ημέρα όταν ο ήλιος θα βρίσκεται στο σημείο που σημαίνει την έναρξη του χειμώνα, ο πλανήτης μας και το άστρο μας θα ευθυγραμμιστούν με την καρδιά του γαλαξία!
Ο Jenkins επισήμανε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μια φορά κάθε 26000 χρόνια περίπου και αποτελεί μια "ανοιχτή πόρτα" σε μια νέα εποχή, που μας καλεί να αναπτυχθούμε πνευματικά, να έρθουμε σε πιο στενή επαφή με το κέντρο της ζωής, με τη "γαλαξιακή ενέργεια αλλαγής" που εκπέμπεται από το κέντρο του γαλαξία μας. Όπως και να έχει δεν συμμερίζονται όλοι την αισιοδοξία του Jenkins. Μια σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο αποδεικνύει ότι πάρα πολλοί έχουν υιοθετήσει την ιδέα της γαλαξιακής ευθυγράμμισης και την έχουν στρέψει προς την αντίθετη κατεύθυνση, παρουσιάζοντάς την ως την έλευση του τέλους του κόσμου.

 Η ευθυγράμμιση του ήλιου με το γαλαξιακό ισημερινό και με το σκοτεινό ρήγμα

   O Jenkins ορίζει αρχικά τη γαλαξιακή ευθυγράμμιση ως "την ευθυγράμμιση του ήλιου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο με το γαλαξιακό ισημερινό", συμπληρώνοντας ότι "αυτή είναι αποτέλεσμα της μετάπτωσης των ισημεριών". Με αυτό τον τρόπο μπορεί να προσδιορίσει την ακριβή ώρα: 11:11 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς (13:11 ώρα Ελλάδος). Ωστόσο αυτή η θεωρία  παρουσιάζει ένα βασικό πρόβλημα: Ο ήλιος μας δεν είναι ένα σημείο αλλά ένας μικρός δίσκος με διάμετρο μισή μοίρα. Γι'αυτόν το λόγο διασταυρώνεται με το γαλαξιακό ισημερινό, ενώ βρίσκεται στο χειμερινό ηλιοστάσιο όχι μόνο το Δεκέμβριο του 2012,αλλά κάθε Δεκέμβριο επί 36 χρόνια. Μάλιστα, η πιο ακριβής ευθυγράμμιση, τότε που το γεωμετρικό κέντρο του ήλιου ευθυγραμμίστηκε με το γαλαξιακό ισημερινό, συνέβη το Δεκέμβριο του 1998. Η άκρη του ήλιου άγγιξε για πρώτη φορά το γαλαξιακό ισημερινό κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο του 1980 και κάτι παρόμοιο θα συνεχίσει να συμβαίνει κάθε 21 ή 22 Δεκεμβρίου μέχρι το 2016. Η μοναδική, λοιπόν, ευθυγράμμιση συμβαίνει εδώ και τρεις δεκαετίες και μπορούμε να πούμε ότι "κορυφώθηκε" πριν από 13 χρόνια. 

Ισημερινός: λευκή γραμμή, Εκλειπτική: κίτρινη γραμμή  σύμφωνα με το πρόγραμμα  Cartes du Ciel    

    Ο Jenkins αναγνωρίζει το συγκεκριμένο πρόβλημα και το παρακάμπτει ορίζοντας το διάστημα 1980-2016 ως "εποχή 2012". Ταυτόχρονα παραδέχεται ότι οι Μάγια δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν το γαλαξιακό ισημερινό, μια νοητή γραμμή που καθορίστηκε σχετικά αυθαίρετα πολλούς αιώνες ύστερα από αυτούς. Με άλλον ένα ελιγμό δηλώνει ότι ο γαλαξιακός ισημερινός χρησιμοποιείται για τον "επιστημονικό υπολογισμό της ευθυγράμμισης" και στη συνέχεια επικαλείται αντί αυτού το Μεγάλο Ρήγμα, το πέπλο σκοτεινών νεφών (μια επιμήκης συστάδα νεφών που αποτελούνται από αέρια και σκόνη) που κρύβουν το κέντρο του γαλαξία. Επισημαίνει, λοιπόν, μεταξύ άλλων: "Με όρους της μυθολογίας των Μάγια, μπορούμε επίσης να περιγράψουμε τη γαλαξιακή ευθυγράμμιση της εποχής 2012 ως την ευθυγράμμιση του ήλιου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο με το Μεγάλο Ρήγμα".

   Όμως και αυτός ο ορισμός παρουσιάζει πρόβλημα. Τόσο η γαλακτώδης ζώνη του γαλαξία όσο και το σκοτεινό ρήγμα δεν έχουν σαφή όρια και η ορατότητα τους αλλάζει με τις καιρικές συνθήκες. Επιπλέον το Μεγάλο Ρήγμα κάθε άλλο παρά ρήγμα είναι. Επίσης καμία σχέση δεν έχει με το γαλαξιακό κέντρο, παρά μόνο ότι βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση. Τέλος είναι σκοτεινό μόνο σε ένα πολύ μικρό μέρος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, το ορατό φως, ενώ είναι διαφανές στα ραδιοκύματα και στο υπέρυθρο φάσμα.

Αν όμως επιμείνουμε και χρησιμοποιήσουμε το σκοτεινό ρήγμα ως ένα γενικό περίγραμμα του κεντρικού επιπέδου του γαλαξία μας, αυτό είναι τόσο εκτεταμένο, ώστε ο ήλιος περνά από αυτό κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο όχι μόνο το 2012, αλλά για αρκετές δεκάδες χρόνια.(Ο ακριβής αριθμός εξαρτάται από το ποια θα θεωρήσουμε ότι είναι τα όρια του Μεγάλου Ρήγματος)

Ευθυγράμμιση του ήλιου με το κέντρο του γαλαξία

Απτόητος ο Jenkins παρακάμπτει το πρόβλημα που εμφανίζει η εκδοχή του Μεγάλου Ρήγματος, υποστηρίζοντας: " Σε τελική ανάλυση η θεωρία μου είναι ότι οι αρχαίοι Μάγια διάλεξαν την καταληκτική ημερομηνία του 2012 γιατί τότε συμβαίνει μια σπάνια ευθυγράμμιση του ήλιου του χειμερινού ηλιοστασίου με το γαλαξιακό κέντρο...". Ιδού λοιπόν και το γαλαξιακό κέντρο, το οποίο έχει περίοπτη θέση στις θεωρίες του 2012.

Πως είναι δυνατόν οι Μάγια να γνωρίζουν τη θέση του γαλαξιακού κέντρου, όταν οι αστρονόμοι χρειάστηκαν τη βοήθεια ραδιοτηλεσκόπιων για να το ανακαλύψουν. Στο βιβλίο του ο Jenkins δίνει κάποια απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, υποστηρίζοντας ότι με τη βοήθεια παραισθησιογόνων φυτών οι ιερείς των Μάγια είχαν αποκτήσει την ικανότητα να ταξιδεύουν στο χώρο και στο χρόνο και διέθεταν γνώσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτές των σύγχρονων επιστημόνων. Προφανώς η επιστήμη δεν έχει να πει πολλά επί αυτού...

   Όπως και να έχει, το σενάριο της ευθυγράμμισης με το γαλαξιακό κέντρο επίσης δεν στέκει, καθώς το τελευταίο δεν βρίσκεται στο επίπεδο της τροχιάς του πλανήτη μας, οπότε ο ήλιος και η γη δεν είναι δυνατόν να βρεθούν στην ίδια ευθεία με αυτό.

   Όπως βλέπουμε τα πράγματα εμείς από τη γη, το γαλαξιακό κέντρο απέχει περίπου 5,5 μοίρες - μια απόσταση που ισούται με το ενδεκαπλάσιο της διαμέτρου του ήλιου - από την εκλειπτική, δηλαδή από τη φαινόμενη διαδρομή του ήλιου στον ουρανό. Μάλιστα στις 21 Δεκεμβρίου 2012 η απόσταση αυτή θα είναι ελαφρώς μεγαλύτερη, καθώς ο ήλιος θα έχει βρεθεί στην ελάχιστη απόσταση από το γαλαξιακό κέντρο λίγες μέρες πριν. Το τελευταίο σενάριο συμβαίνει κάθε Δεκέμβριο.

   Το επίπεδο της τροχιάς της γης γύρω από τον ήλιο έχει κλίση περίπου 60 μοίρες σε σχέση με το γαλαξιακό επίπεδο. Κατά μια σύμπτωση, η ευθεία που ορίζεται από την τομή του επιπέδου της εκλειπτικής με το γαλαξιακό επίπεδο περνά σχετικά κοντά από το γαλαξιακό κέντρο τη συγκεκριμένη γεωλογική εποχή. Όμως, η ίδια ευθεία δεν περνά από τη γη και τον ήλιο, αφού και τα δύο αυτά σώματα βρίσκονται εκτός γαλαξιακού επιπέδου.

   Ούτως η άλλως, πέρα από τα αστρονομικά δεδομένα, οι ειδικοί στους Μάγια επισημαίνουν ότι κανένα αρχαιολογικό εύρημα δεν παραπέμπει άμεσα ή έμμεσα σε κάποια σημαντική ευθυγράμμιση τη μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου του 2012. Καταρχήν δεν είναι βέβαιο ότι οι Μάγια γνώριζαν το φαινόμενο της μετάπτωσης, αν και είναι πιθανό να το είχαν ανακαλύψει καθώς ήταν οξυδερκείς παρατηρητές του ουρανού. Επιπλέον τα υπάρχοντα ευρήματα δείχνουν ότι δεν έδιναν μεγάλη σημασία στα ηλιοστάσια και στις ισημερίες.

Πηγη: National Geographic "Η φωνή των άστρων"

http://thesecretrealtruth.blogspot.com