Το πρόσφατο ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης σε κάποιες χώρες της Β. Αφρικής είναι εύλογο να αφήνει κάποια ερωτηματικά. Άξιο προσοχής είναι το πόσο μυστηριωδώς ξεσηκώθηκαν ταυτόχρονα τα «ανοργάνωτα πλήθη» εναντίον των καθεστώτων τους. Μετά το πέρας των ταραχών-domino στη Βόρεια Αφρική το βάρος μετατοπίστηκε τώρα στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα στο τρίγωνο Συρία-Κύπρος-Ισραήλ. Ακόμα και στο Αιγαίο παρατηρείται μετατόπιση του διπλωματικού ενδιαφέροντος όλο και νοτιότερα (Καστελόριζο).
Η συγκυριακή εκδήλωση των ταραχών και των όποιων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή της Μεσογείου, οι έντονες διαβουλεύσεις μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ στα πλαίσια της ερντογανό-ισραηλινής κόντρας, η διεθνής βιασύνη για λύση του Παλαιστινιακού, η έντονη ανάμειξη της Ρωσίας και της Κίνας στη Συρία καθώς και η παραδοσιακή παρουσία των γερμανό-γαλλικών και αγγλοαμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή σίγουρα κρύβουν από πίσω κάτι μεγάλο. Γνωστό έχει γίνει πλέον το σχέδιο της Τριμερούς Επιτροπής με το όνομα «Ευρω-Μεσογειακή Ένωση» και εμπνευστές του οι κυριότεροι γεωπολιτικοί σχεδιαστές τους πολιτικού δόγματος «Νέα Τάξη Πραγμάτων», που ανακοινώθηκε επίσημα το 1990 από τον George H. W. Bush.
Το 1973 ο David Rockefeller ανέθεσε στον καθηγητή, Zbigniew Kazimierz Brzezinski, να διοργανώσει ένα κλαμπ κορυφαίων πολιτικών και επιχειρηματιών αρχικά από τις Η.Π.Α., την Ιαπωνία και την Ευρωπαϊκή Ένωση με επίσημο σκοπό την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των τριών αυτών πόλων. Έτσι, δημιουργήθηκε η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission), της οποίας τα μέλη και οι προσκεκλημένοι τους συναντώνται μια φορά τον χρόνο.
Η Τριμερής Επιτροπή δέχτηκε ιδιαίτερα σκληρή κριτική από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της. Παρά το γεγονός ότι στο καταστατικό της παρουσιάζεται σαν μια ένωση ανθρώπων που εκφράζουν την ανάγκη συνεννόησης μεταξύ των τριών πόλων, η ταχύτατη διείσδυση της στον αμερικανικό μηχανισμό λήψης αποφάσεων έκανε πολλούς να μιλούν για ένα «επιχειρηματικό πραξικόπημα» στην καρδιά της Ουάσιγκτον. Το ίδιο άλλωστε συνέβη στις μέρες μας και στην Ευρώπη, όπου χρειάστηκαν λίγα μόλις 24ωρα έως ότου δύο χώρες της Μεσογείου, η Ελλάδα και η Ιταλία, βρεθούν με ένα μη αιρετό πρωθυπουργό, ο οποίος τυχαίνει να είναι και μέλος της περιβόητης Τριμερούς Επιτροπής
Καθώς, όμως, η πλειονότητα όσων ασχολούνταν μαζί της προερχόταν είτε από το χώρο της άκρας Δεξιάς είτε ανήκε σε ομάδες «συνωμοσιολόγων», το αποτέλεσμα της κριτικής ήταν πολύ συχνά το αντίθετο από το αναμενόμενο. Έτσι η Τριμερής Επιτροπή κατόρθωσε να μείνει πρακτικά στο απυρόβλητο, καθώς όσοι τολμούσαν να εκφράσουν έστω και την ελάχιστη ανησυχία για τη δράση της κατατάσσονταν αυτομάτως σε μία από τις δύο αυτές ομάδες. Η γνωστή μέθοδος της «ταμπέλας» που ακμάζει ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Κύριος σκοπός της Επιτροπής είναι η διοικητική ένωση του πλανήτη ή αλλιώς η παγκόσμια διακυβέρνηση, που τόσοι ηγέτες εξυμνούν τον τελευταίο καιρό και θα παρουσιαστεί ως ύστατη λύση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αντικαθιστώντας και επίσημα τις «αποτυχημένες» εθνικές κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Τριμερής Επιτροπή προβάλλει ως έργο της την εξέταση των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι τρεις περιοχές από μία «ανεπίσημη ομάδα ιδιωτών». Αφού, λοιπόν, δεν πρόκειται για κρατικό οργανισμό το μυαλό μας πάει σε μία ιδιωτική παγκόσμια κυβέρνηση πολυεθνικών ή μίας υπέρ-πολυεθνικής εταιρείας.
Οι περιφέρειες της Τριμερούς Επιτροπής, που αποτελεί προδρομικό στάδιο της παγκόσμιας κυβέρνησης, είναι:
1. Η Περιφέρεια Βορείου Αμερικής-Πρόεδρος Joseph S. Nye, Jr.: Από την 1η Ιανουαρίου 1994 τέθηκε σε εφαρμογή η μεγαλύτερη οικονομική ζώνη ελευθέρου εμπορίου 370 περίπου εκατομμυρίων καταναλωτών μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του Καναδά και του Μεξικού, δηλαδή η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών (NAFTA). Στόχος είναι η συγχώνευση κι άλλων κρατών στη συμφωνία. Εμπόδιο προς σ’ αυτήν την κατεύθυνση είναι κυρίως η μέχρι στιγμής πολιτική του Προέδρου της Βενεζουέλας, Τσάβες, του οποίου τα σχέδια ενοχλούν την Ουάσινγκτον. Η πρώτη περιφερειακή διάσκεψη έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη το 2002.
2. Η ομάδα της Ασίας και του Ειρηνικού- Πρόεδρος Yotaro Kobayashi: Η πρώην Ιαπωνική Ομάδα της Τριμερούς Επιτροπής διευρύνθηκε το 2000 για να γίνει η ομάδα της Ασίας και του Ειρηνικού. Απαριθμεί πάνω από 100 μέλη διαφόρων χωρών (Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ινδονησία, Μαλαισία, Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη). Συμμετέχουν ακόμα η Κίνα, η Ινδία και το Ταιβάν. Την ομάδα ενοχλεί κυρίως η Ευρώ-ασιατική Ένωση που αντιπροτείνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν
3. Ευρωπαϊκή Περιφέρεια- Πρόεδρος Mario Monti (νυν πρωθυπουργός Ιταλίας): Ο σκελετός της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας είναι η Ε.Ε., η οποία αντικαθίσταται σιγά-σιγά από την ήδη υπάρχουσα Ένωση για τη Μεσόγειο. Επείγουν η επίλυση της κρίσης στη Συρία και στο Παλαιστινιακό, η δημιουργία Ευρώ-μεσογειακής επενδυτικής τράπεζας αλλά και Ευρώ-μεσογειακού πανεπιστημίου. Γι” αυτό και το βάρος έχει μετατοπιστεί στη Μέση Ανατολή. Μόλις εγκαθιδρυθεί ασφαλές περιβάλλον στην Μεσόγειο θα ψηφιστεί σύνταγμα οικονομικής διακυβέρνησης στα πλαίσια της νέας Ευρώ-Μεσογειακής Ένωσης.
Σε έκθεση της Τριμερούς Επιτροπής (Νοέμβριος 2011) τονίζεται ότι η Ευρώπη, όντας «εμπνευσμένη» από το πνεύμα της «Αραβικής Άνοιξης», οφείλει «να υπηρετήσει ένα αισιόδοξο πολιτικό όραμα για το μέλλον όσον αφορά στην προώθηση μιας νέας σχέσης μεταξύ των δύο ακτών της Μεσογείου (…) Αυτό το όραμα πρέπει να είναι η δημιουργία μιας πραγματικής Ευρώ-μεσογειακής Κοινότητας».
Παλαιότερα ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, είχε δηλώσει ότι η Μέση Ανατολή και τα Ανατολικά νερά της Μεσογείου αποτελούν τα νέα σύνορα της Ευρώπης. Ολόκληρη η Μεσόγειος «πλακοστρώνεται» από τότε για να εμπέσει στη σφαίρα επιρροής του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και κατ’ επέκταση της Τριμερούς Επιτροπής. Η ιδέα της Μεσογειακής Ένωσης παρουσιάστηκε στους Ευρωπαίους από το Νικολά Σαρκοζί, αλλά δεν είναι και τόσο πρόσφατη. Το ιδρυτικό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, Zbigniew Brzezinski, δήλωσε το 1997: «Η Γαλλία επιδιώκει όχι μόνο έναν κεντρικό πολιτικό ρόλο σε μία ενωμένη Ευρώπη, αλλά θεωρεί τον εαυτό της ως τον πυρήνα ενός μεσογειακού-βόρειο αφρικανικού συμπλέγματος κρατών που μοιράζονται ίδιες ανησυχίες».
Μόλις σχηματιστούν «δημοκρατικές», πλήρως ελεγχόμενες κυβερνήσεις σε όλη την Μεσόγειο από τη Συρία έως το Μαρόκο, προβλέπεται η ένταξη τους στην Ευρώ-Μεσογειακή ένωση, που ουσιαστικά θα είναι μία επέκταση της Ε.Ε., την οποία θα αντικαταστήσει. «Η ενίσχυση της δημοκρατίας στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης οφείλει να αποτελέσει την προτεραιότητα για την Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Ένωσης για τη Μεσόγειο» είχε δηλώσει πρόσφατα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz.
Στην Ευρώ-Μεσογειακή Ένωση θα εκχωρήσουν εξουσίες οι αφρικανικοί και ασιατικοί λαοί της Μεσογείου με τις ίδιες ακριβώς υποσχέσεις, κατά τις οποίες μπήκε η Ελλάδα στην τότε Ε.Ο.Κ. και εκείνη μετά από δικτατορία. Τότε θα οριστεί και η νέα πρωτεύουσα της Ευρώ-Μεσογειακής Ένωσης, που δεν θα είναι οι Βρυξέλλες.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου