Καλοκαίρι, ζέστες, Αύγουστος και Ελλάδα. Ο αγαπημένος μήνας των Ελλήνων θα μπορούσε να πει κανείς. Τον Αύγουστο τα πάντα σταματούσαν στη χώρα μας.
του Στρατή Μαζίδη
Κάθε 1η Αυγούστου η Αθήνα άδειαζε κυριολεκτικά. Όλοι φεύγαμε διακοπές για ένα μήνα. Σε εκείνη την Ελλάδα, της δραχμής, με ένα μάτσο πατσαβουροχιλιάρικα που όμως έφταναν για να πας κάπου ένα μήνα, να κοιμηθείς, να φας, να πιεις, να διασκεδάσεις, να μη σου λείψει τίποτε και να γυρίσεις με ρέστα πίσω.
Θυμάμαι τις παιδικές διακοπές στα χρόνια της δεκαετίας του 80 και των πρώτων χρόνων του 90 στην Κάρυστο. Γεμάτα έρχονταν τα πλοία. Χαμός γινόταν για να πιάσεις μια θέση το μεσημέρι στα εστιατόρια. Αν πάλι πήγαινες πιο αργά, συνήθως δεν είχε απομείνει τίποτε.
Γεμάτα το βράδυ και όλα τα μαγαζιά, τα σινεμά, τα πάντα. Ούτε ακρίβεια, ούτε κρίση, ούτε τίποτε.
Ένας μήνας διακοπών, ψυχικής ξεκούρασης κι αναψυχής για μικρούς και μεγάλους ήταν ο Αύγουστος.
Τα χρόνια πέρασαν. Η Ελλάδα έγινε “ισχυρή” αλλά οι κάτοικοί της ανίσχυροι μπαίνοντας στο ευρώ.
Ξαφνικά τα χρήματα που έβγαζαν ένα μήνα διακοπές, δε φτουρούσαν όπως λέμε ούτε για δεκαήμερο. Μέχρι και διακοποδάνεια έδιναν οι τράπεζες…
Και τώρα, στο μνημόνιο, με τα χαράτσια να πέφτουν βροχή, την ανεργία, τη σταδιακή μετατροπή των εργαζομένων σε χομπίστες και την αβεβαιότητα του αύριο ως μόνη σταθερά στη ζωή μας, πολλοί σκεπτόμαστε το αν θα φύγουμε ή όχι.
Η ψυχή ως ταξιδιάρα θέλει να φύγει και το μυαλό φωνάζει “ΜΕΙΝΕ!”.
Τα παιδιά μας ρωτούν κάθε μέρα. Δεν τους φτάνει η βόλτα σε κάποια παραλία. Άνθρωποι είναι και αυτά όπως όλοι μας. Βιώνουν την πίεση, αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και αισθάνονται την ανάγκη της φυγής, του ταξιδιού που θα αφήσει πίσω την φλεγόμενη κόλαση.
Ή μήπως την ίδια ανάγκη δεν έχουμε κι εμείς; Ή μήπως δεν αισθανόμαστε μέσα μας παιδιά που θέλουμε να φύγουμε.
“Θα δούμε”, “ίσως”, “ξέρετε φέτος τα πράγματα είναι δύσκολα” και άλλα τέτοια μισόλογα που τα λες απότομα και κοφτά όχι επειδή είσαι αγενής αλλά αν συνεχίσεις θα σε πιάσουν τα κλάματα για όλο αυτό το άδικο συνεχιζόμενο δράμα. Τα παιδιά απογοητεύονται, λυπούνται αλλά αποδέχονται την πραγματικότητα μη μπορώντας να πράξουν διαφορετικά.
Αν μπορούσε ποτέ αυτό το κείμενο να έφτανε στο γνωστό αμερικανό ηθοποιό Μάικλ Τζ. Φοξ, που τότε τον βλέπαμε τα καλοκαίρια στο σινεμά να πηγαινόερχεται στο χρόνο, τον παρακαλώνα έρθει και να ταξιδέψει όλους εμάς και τα παιδιά μας καμιά 25αρια-30αρια Αύγουστους πίσω. Κι ας μας αφήσει εκεί… Κανείς δεν καίγεται να επανέλθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου