Η «κόκκινη γραμμή» έγινε αδιέξοδο για τον Ομπάμα
Ο Ομπάμα θα θελήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του προβάλλοντας το γόητρο των ΗΠΑ
Ποιος θα αναλάβει τη «βρώμικη δουλειά» για να παρέμβει το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή;
Ο Μπάρακ Ομπάμα υποτίμησε τον Πούτιν. Αυτό είναι ένα γεγονός που διαφάνηκε όταν ο αμερικανός πρόεδρος έκανε υποτιμητικό σχόλιο για τον ρώσο ομόλογό του, λέγοντάς πως «είναι σαν παιδί που κάθεται μόνο του στα πίσω θρανία»... Μάλλον ο κάτοικος του Λευκού Οίκου δεν κατάλαβε ότι η θέση του Πούτιν είναι απολύτως εποπτική και του δίνει μεγάλα περιθώρια κινήσεων και ελιγμών στο γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται σήμερα και το οποίο απειλεί την παγκόσμια ειρήνη.
Δυστυχώς, για τον αμερικανό πρόεδρο (ο οποίος αντιμετωπίζοντας μειωτικά, υπεροπτικά και απαξιωτικά τον αντίπαλό του έκανε ένα τραγικό στρατηγικό λάθος), ο Πούτιν φαίνεται πως έχει καλύτερη προσωπική άποψη και ενημέρωση για τα τεκταινόμενα, αλλά και πολύ καλύτερους συμβούλους. Έτσι, όταν ο Μπάρακ Ομπάμα έθεσε την περίφημη «κόκκινη γραμμή» της χρήσης των χημικών όπλων, η παράβαση της οποίας θα σηματοδοτούσε μια αμερικανική παρέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία, δεν κατανοούσε ότι δεν είναι ο μοναδικός «παίκτης» στη Συρία και πως δεν είναι μόνο η CIA, η M16 και άλλες δυτικές μυστικές υπηρεσίες που άμεσα ή έμμεσα δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες οι οποίες επί χρόνια δραστηριοποιούνται στην εύφλεκτη αυτή περιοχή, είχαν κατορθώσει να προσεγγίσουν πρώην και νυν αμερικανούς (και όχι μόνο) στρατιωτικούς, γνώριζαν την ύπαρξη των «εταιρειών συμβολαίων» και είχαν την ικανότητα να παρακολουθούν και να καταγράφουν κυριολεκτικά τα πάντα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον ρώσο πρόεδρο (ο οποίος είναι πρώην στέλεχος της KGB) να έχει πραγματική εικόνα για τα συμβαίνοντα στη Συρία, να χαράσσει σε στέρεες βάσεις και να κινεί καταλλήλως την ρωσική πολιτική.
Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το κακό παρελθόν τους
Οι ΗΠΑ, ακολουθώντας το «μοντέλο» του Κοσσυφοπεδίου και του Ιράκ, στηριζόμενες σε ψεύδη, κατασκευασμένα γεγονότα, αλλά και με σαφή προσανατολισμό για στρατιωτική παρέμβαση στη Συρία, κατόρθωσαν το ακατόρθωτο κι εκεί που ο Ομπάμα είχε την εντύπωση πως είναι ο μοναχικός πιστολέρο, βρέθηκε αντιμέτωπος με τα τραγικά λάθη του αλλά και τις αποκαλύψεις των μεθοδεύσεων που έγιναν από τους πολιτικούς συνεργάτες και συμβούλους του.
Η «κόκκινη γραμμή» έγινε σημείο ντροπής και μίας κατά κράτος γεωπολιτικής και πολιτικής ήττας των ΗΠΑ και –κυρίως- προσωπικής ήττας του Μπάρακ Ομπάμα.
Σε αυτό το σημείο βρίσκονται σήμερα οι δύο «αντίπαλοι» και μετρώντας τις πληγές του ο Λευκός Οίκος θα πρέπει είτε να αποδεχθεί τα εγκληματικά του λάθη (και να οδηγήσει κάποιους συνεργάτες και συμβούλους του αμερικανού προέδρου στη διεθνή δικαιοσύνη), είτε να «υπερασπισθεί» το αμερικανικό γόητρο και κυρίως την ισχύ του αμερικανού προέδρου.
Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε ένα κομβικό σημείο, από το οποίο θα καθορισθεί στο πρόσωπο του Μπάρακ Ομπάμα εάν οι ΗΠΑ είναι χώρα που υποκινεί πολέμους (και απειλεί την ανθρωπότητα) ή εάν είναι ο υποστηρικτής του δικαίου.
Αυτό το σημείο κρύβει πολλούς κινδύνους, αφού σε μία προφανώς απέλπιδα προσπάθεια αναδίπλωσης από την πλευρά του Λευκού Οίκου, ενδέχεται να υπάρξει κάποια άλλη «αιφνίδια» σύρραξη, είτε μεταξύ Συρίας και γειτονικής χώρας (τις περισσότερες πιθανότητες για μία τέτοια εξέλιξη έχει η Τουρκία, αφού έχει ήδη μεταφέρει και τοποθετήσει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στο σύνολο σχεδόν του μήκους των συνόρων με την Συρία), είτε κάποιας άλλης σύγκρουσης μεταξύ χωρών της περιοχής (υπενθυμίζουμε πως η Ελλάδα και Κύπρος δεν απέχουν μακριά από το γεωπολιτικό επίκεντρο ενδιαφέροντος και σύγκρουσης των ΗΠΑ με τη Ρωσία και η κλονιζόμενη πολιτικά Τουρκία ψάχνει εναγωνίως μία διέξοδο στην δική της κρίση…).
Τα δύο ισχυρά εργαλεία του Λευκού Οίκου
Οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν έναν εφιάλτη, αφού αποδεικνύονται ανελαστικές στην αποφυγή στρατιωτικών συγκρούσεων, ιδιαίτερα προβληματικές όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας και δράσης των μυστικών τους υπηρεσιών και με πολιτική ηγεσία που μειώνει το κύρος – ισχύ των ΗΠΑ στο διεθνές γεωπολιτικό και γεω-οικονομικό σκηνικό.
Για πρώτη φορά καλούνται (για την ακρίβεια πιέζονται) να υποχωρήσουν και να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις έχοντας το στίγμα του… «κακού». Θεωρείται σχεδόν απίθανο να συγκατανεύσει ο Λευκός Οίκος σε μία τέτοια εξέλιξη. Το πλέον πιθανό για την Ουάσιγκτον θα είναι να χρησιμοποιήσει τα δύο πανίσχυρα όπλα που διαθέτει, δηλαδή τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ για να επανακάμψει το δυνατόν συντομότερο και να υπερασπιστεί το… «αμερικανικό γόητρο».
Σχετικά με τον ΟΗΕ, κανείς δεν περιμένει μία απόφαση που δεν θα ευνοεί το «προφίλ» της αμερικανικής πολιτικής. Ενδεχομένως θα υπάρξουν οι κατάλληλες πιέσεις για την όσο το δυνατόν συντομότερη έκδοση του πορίσματος σχετικά με τη χρήση χημικών στη Συρία από τον Διεθνή Οργανισμό, που θα δικαιώνει την αμερικανική στάση.
Επειδή, όμως, αυτή τη στιγμή ο Λευκός Οίκος νιώθει (και είναι) πληγωμένος, ο Μπάρακ Ομπάμα θα θελήσει (ή θα πιεστεί) να επανακάμψει με την μέγιστη ισχύ στο πεδίο της Μέσης Ανατολής. Αυτό ακριβώς είναι και το «λεπτό σημείο» που τον καθιστά ως τον νούμερο ένα επικίνδυνο ολόκληρου του πλανήτη αυτή τη στιγμή. Και για να υλοποιήσει την ύπαρξη της μέγιστης ισχύος θα θελήσει να εμπλέξει το ΝΑΤΟ.
Η περίπτωση εμπλοκής της Ελλάδας
Στο σημείο αυτό έρχεται και ο ρόλος της Τουρκίας… Στο σημείο αυτό είναι που θα πρέπει να προβληματιστεί η Ελλάδα, η οποία απαιτείται να ενισχύσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό την ελληνοτουρκική μεθόριο. Κι αυτό, επειδή η Τουρκία θα έχει δύο επιλογές σε περίπτωση που της ζητηθεί να προκαλέσει την έλευση ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην περιοχή.
Η μία επιλογή της Άγκυρας είναι η Συρία και η άλλη η Ελλάδα. Ο τούρκος πρωθυπουργός ενδέχεται να επιλέξει μία αντιπαράθεση στα όρια του θερμού επεισοδίου (το πολύ 72 ωρών) με την Ελλάδα, επειδή έτσι θα πετύχει την εσωτερική συσπείρωση, ενώ στην περίπτωση της Συρίας θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα στον εαυτό του, αφού θα επιτεθεί σε χώρα με –κυρίως- μουσουλμανικό πληθυσμό.
Η μόνη λεπτομέρεια που πρέπει να προσεχθεί από την τουρκική πλευρά, είναι να μην εμφανιστεί η Τουρκία ως επιτιθέμενη χώρα, για να μην βρεθεί αντιμέτωπη με το σύνολο του ΝΑΤΟ (γι αυτό υπάρχουν τα εναλλακτικά σχέδια της «Βαριοπούλας», που ενδεχομένως καλύπτουν μία τέτοια «ανάγκη»).
Με σύμμαχο την Αλ Κάιντα οι ΗΠΑ βαδίζουν σε έναν παγκόσμιο πόλεμο
Τις τελευταίες ημέρες έχουμε διαπιστώσει πως ο «γίγαντας» (που λέγεται Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής) έχει «γυάλινα πόδια» και έχει νιώσει να απειλείται η παντοκυριαρχία του.
Η αναδίπλωση των ΗΠΑ, από την θέση στην οποία σήμερα βρίσκονται, είναι δεδομένη και όλοι αναρωτιούνται για το πως θα αντιδράσει. Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του πληγωμένου γίγαντα; Πόσο πιο επικίνδυνος μπορεί να γίνει για την ανθρωπότητα, υπερασπιζόμενος την (καταρρέουσα) ισχύ του; Θα περάσει σε μία στρατηγική σύντομων περιοδικών στρατιωτικών επιθέσεων με σκοπό να κερδίσει μία σειρά από μάχες που θα ανεβάσουν το χαμένο γόητρό του ή θα επιλέξει την άμεση επίθεση χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο και μέσο για να τιμωρήσει παραδειγματικά τον «δαίμονα» Άσαντ και να προχωρήσει για την μεγάλη μάχη με το Ιράν;
Αρκετοί ειδικοί αναλυτές ισχυρίζονται πως η Συρία αποτελεί το σημείο έναρξης ενός πολέμου που έχει τα χαρακτηριστικά να μεταβληθεί σε παγκόσμιο. Παραδόξως, σε μία τέτοια εξέλιξη, οι ΗΠΑ θα βρεθούν να πολεμούν στο πλευρό της Αλ Κάιντα, την οποία έχουν καταδείξει ως τον μεγαλύτερο εχθρό των ΗΠΑ, ενώ χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες έχουν πέσει στο πεδίο της μάχης αντιμετωπίζοντας την... Αλ Κάιντα.
Αν και δεν θα είναι το μοναδικό παράδοξο της αμερικανικής πολιτικής, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται βλέποντας πως η Ρωσία τοποθετείται απέναντι από τις αμερικανικές θέσεις - στοχεύσεις: Θα τολμήσει, άραγε, ο Λευκός Οίκος να προχωρήσει στο αδιανόητο και να προκαλέσει έναν πόλεμο που δεν έχει τη δύναμη να τον ελέγξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου