Οι σπηλιές του Σαμπλίνσκ, είναι ένα από εκείνα τα μέρη στο χάρτη της Ρωσίας, το οποίο κατά τη διάρκεια πολλών ετών ήταν απαγορευμένο. Πρακτικά, ένα απλός άνθρωπος δεν μπορούσε να γνωρίζει τίποτα για αυτές. Εκείνοι οι λίγοι, που πήγαιναν εκεί, διηγούνταν για κάτι παράξενα πράγματα, τα οποίο γίνονταν στα σπλάχνα τους. Αληθεύει, άραγε, ότι χάνονται άνθρωποι; Η «Φωνή της Ρωσίας» μαζί με τον Τιμούρ Ιβαντσόφ, ιδρυτή της «Λέσχης ατρόμητων περιηγητών», αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, σχετικά με το τι συμβαίνει στις σπηλιές του Σαμπλίνσκ.
Οι σπηλιές του Σαμπλίνσκ βρίσκονται στην περιοχή του Λένινγκραντ κοντά στο χωριό Ουλιάνοβκα. Είναι υπόγειος λαβύρινθος μήκους μερικών δεκάδων χιλιομέτρων με εντυπωσιακές στοές και καθαρότατες λίμνες. Σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες το εκτεταμένο σύστημα των σπηλαίων σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα μεγάλης έκτασης εξορύξεων χαλαζία από τα τέλη του 17ου μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1922 η εξόρυξη του χαλαζία σταμάτησε και οι σπηλιές σφραγίστηκαν. Τα επόμενα τριάντα χρόνια τα υπόγεια ύδατα επέδρασαν καθοριστικά στη δομή του αμμώδους εδάφους. Σε ορισμένα τμήματα των σπηλαίων σχηματίστηκαν «σύρτες», οι οποίες αποδείχτηκε πως ήταν θανάσιμα επικίνδυνες. Για ένα διάστημα κατάπιαν τις ζωές πολλών ανθρώπων, οι οποίοι πήγαν να περιπλανηθούν εκεί από περιέργεια. Ο Τιμούρ Ιβαντσόφ μας λέει γιατί οι σπηλιές απέκτησαν μια τόσο κακή φήμη:
Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα οι σπηλιές του Σαμπλίνσκ ήταν ένα μέρος όπου κρύβονταν φυγάδες δραπέτες και άλλοι άνθρωποι που ήθελαν να μείνουν μακριά από τις αρχές και την κοινωνία. Σήμερα, όπως αποχαρακτηρίστηκαν πολλά έγραφα, έγινε γνωστό ότι κάθε χρόνο στην περιοχή των σπηλαίων χάνονταν περίπου δύο δεκάδες άνθρωποι. Προφανώς, τους διέγραφαν από τους «κατοίκους» του υπόγειου κόσμου. Περιοδικά γίνονταν επιχειρήσεις αναζήτησής τους. Το να βρεις και να συλλάβεις όμως κάποιον στις κατακόμβες είναι αδύνατη αποστολή.
Σήμερα είναι αδύνατο μετά βεβαιότητας να πούμε ότι η πραγματική αιτία εξαφάνισης των ανθρώπων ήταν οι κρατούμενοι που κρύβονταν στις σπηλιές. Εκείνοι οι λίγοι, που τόλμησαν να πάνε, βασικά ήταν έφηβοι από τα γύρω χωριά, οι οποίοι απλά έπεφταν στην «κινούμενη άμμορ». Υπάρχουν όμως και άλλες εκδοχές, λέει ο Τιμούρ Ιβαντσόφ:
Ο παππούς ενός φίλου μου ήταν ένας από τους αντιφρονούντες που κρύβονταν από τις αρχές στις σπηλιές του Σαμπλίνσκι. Μας διηγήθηκε πως ανάμεσα τους ήταν διαδεδομένος ο θρύλος ότι οι σπηλιές ήταν μια ζωντανή, σκεπτόμενη ύπαρξη, η οποία έκρυβε τους αθώους και τιμωρούσε εκείνους που έμπαιναν εκεί με κακές προθέσεις.
Η αλήθεια είναι ότι όταν άρχισαν να χάνονται και οι ίδιοι οι αντιφρονούντες, τότε κυκλοφόρησε η φήμη πως στις σπηλιές κατοίκησε το Κακό. Οι άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν πως στους λαβύρινθους των υπόγειων στοών πύκνωσε το σκοτάδι, και ότι πίσω από αυτό κάποιους τους παρακολουθούσε. Μετά από την εξαφάνιση επτά ντόπιων, η πλειοψηφία των φυγάδων εγκατέλειψε τις σπηλιές. Εμείς επισκεφτήκαμε τις σπηλιές ως εξερευνητές. Υπεύθυνα σας λέω πως η διανυκτέρευση εκεί είναι κάτι πολύ δυσάρεστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου