Στα μέσα του δέκατου πέμπτου αιώνα, ανακαλύφθηκε στη Ρώμη, ένα ασυνήθιστο τάφο, ηλικίας περίπου 1.500 χρονών σύμφωνα με τις επιγραφές που βρέθηκαν εκεί. Σε αυτό, «βυθιζόμενο σε ένα υγρό του οποίου η σύνθεση παρέμεινε άγνωστη, βρισκόταν το σώμα της Tullia, κόρη του Κικέρωνα». Το σώμα είχε διατηρηθεί σε άριστη κατάσταση και κανένα από τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν είχε παραμορφωθεί.
Στα πόδια της νεκρής, μια λάμπα εξάπλωνε ένα απαλό φως. Επειδή στο παρελθόν κανείς δεν είχε μπει στο χώρο αυτό, σημαίνει ότι το φανάρι έκαιγε ασταμάτητα επί 1500 χρόνια !
Δυστυχώς, λίγο μετά το άνοιγμα του χώρου, η φλόγα έσβησε και κανείς δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει την αξιοσημείωτη μακροβιότητα του φαναριού. Μια διεξοδική μελέτη σχετικά με δύο αιώνια φανάρια στο Μουσείο Leyda θα μπορούσε να προσφέρει μια λύση. Η συγκεκριμένη μελέτη επικεντρώθηκε σε δύο λαμπτήρες που βρέθηκαν σε ένα μοναστήρι στην Αγγλία στις αρχές του δέκατου πέμπτου αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Henry VIII, και οι οποίες ήταν αναμμένες από τον τέταρτο αιώνα χωρίς να σβήσουν ποτέ.
Δυστυχώς, λίγο μετά το άνοιγμα του χώρου, η φλόγα έσβησε και κανείς δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει την αξιοσημείωτη μακροβιότητα του φαναριού. Μια διεξοδική μελέτη σχετικά με δύο αιώνια φανάρια στο Μουσείο Leyda θα μπορούσε να προσφέρει μια λύση. Η συγκεκριμένη μελέτη επικεντρώθηκε σε δύο λαμπτήρες που βρέθηκαν σε ένα μοναστήρι στην Αγγλία στις αρχές του δέκατου πέμπτου αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Henry VIII, και οι οποίες ήταν αναμμένες από τον τέταρτο αιώνα χωρίς να σβήσουν ποτέ.
Το 1604 στη Γερμανία ανακαλύφθηκε μέσα σε μια σπηλιά ένα τάφο που σύμφωνα με την χαραγμένη επιγραφή σε μια πλάκα ορείχαλκου, ανήκε στον ChristianRosenkreutz, υποτιθέμενος ιδρυτής της μυστικής αδελφότητας Rose - Croix (Rose Cross), ο οποίος πέθανε το 1484. Οι πρώτοι που μπήκαν στο ιερό χώρο έμειναν έκπληκτοι από το φως που έλουζε όλα τα αντικείμενα στο μαυσωλείο. Ο φωτισμός προερχόταν από αιώνιες λάμπες που, αλλά όπως συμβαίνει με όλα τα σημαντικά πράγματα, έσβησαν πριν να ανακαλυφθεί το μυστικό τους.
Εκατό χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε ένα άλλο υπόγειο ναό που ανήκει σε μέλος της προαναφερόμενης αδελφότητας Rose - Croix (Rose Cross). Την ημέρα της 15ης Μαΐου 1717, οι άνθρωποι που εισήλθαν για πρώτη φορά στο ιερό βρήκαν μια πέτρινη καρέκλα στην οποία καθόταν ένας άνδρας που είχε μουμιοποιηθεί και φαινόταν σαν να διαβάζει ένα μεγάλο βιβλίο στηριγμένο στα γόνατά του. Κοντά στον άγνωστο άνδρα, ένα φανάρι έλουζε το χώρο με ένα ευχάριστο φως. Ξαφνικά, τρόμαξαν καθώς ένα χέρι του πτώματος έπεσε, συνθλίβοντας την αιώνια λάμπα. Roger Bacon, Geoffroy de Villehardouin, Laonikos Chalchochondylas, Georgios Akropolites, Abul Feda, Abul Fergius αναφέρουν επίσης τους ασυνήθιστους τρόπους φωτισμού που φαίνεται να ήταν αρκετά γνωστοί στο Μεσαίωνα.
Αυτά τα φανάρια, με σφαιρική φόρμα και κατασκευασμένα από ένα υλικό που δεν ήταν ούτε πέτρα, ούτε γυαλί, ούτε μέταλλο, αλλά έμοιαζε με όλα αυτά τα υλικά μαζί, λειτουργούσαν μόνα τους χωρίς να χρησιμοποιείται κανένα εύφλεκτο υλικό γνωστό εκείνη την εποχή. Απελευθέρωναν ζέστη και έντονο φως, χωρίς καπνό και αν κάποιος η κάτι τα χτυπούσε η έκρηξη ήταν τόσο μεγάλη που κατέστρεφε παλάτια και κάστρα, όπως συνέβη στην Κύπρος, Αμμόχωστο και Λευκωσία Όταν μια από αυτές τις σφαίρες πετάχτηκε στη θάλασσα επειδή θεωρήθηκε ότι είναι «διαβολική κατασκευή», ξαφνικά ξέσπασε φουρτούνα και πολλά ψάρια πέθαναν. Το συμβάν ενίσχυσε τη ιδέα ότι αυτά τα αντικείμενα ήταν εξωγήινης προέλευσης.
Ευρωπαϊκοί, ασιατικοί και αφρικάνικοι μύθοι ισχυρίζονται ότι έχουν δοθεί από τα ανθρώπινα όντα που κατέβηκαν από τον ουρανό. Ο Συνταγματάρχη Fawcett, διάσημος εξερευνητής της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει ότι οι κρυφές πόλεις στη ζούγκλα φωτίζονται από φωτεινές και λαμπερές σφαίρες και οι κάτοικοι αυτών είναι «απόγονοι ενός μεγάλου πολιτισμού που εξαφανίστηκε». Δυστυχώς, ο Fawcett εξαφανίστηκε όταν προσπαθούσε να ανακαλύψει αυτές τις καταπληκτικές πόλεις και δεν πρόλαβε να αποκαλύψει την πηγή των ασυνήθιστων του πληροφοριών που είχε στην κατοχή του.
Ο χρονογράφος Barco Centenerra περιέγραψε και αυτός ένα «μεγάλο φεγγάρι», που καθόταν στη κορυφή μιας ψηλής στήλης και φώτιζε ολόκληρη τη πόλη, που ονομάστηκε από τους κονκισταδόρες ως Gran Marco (Παραγουάη).
Κατά τη διάρκεια της μάχης με τους κατακτητές, το μυστηριώδες αντικείμενο εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ίχνος και λέγεται ότι τον πήραν οι ντόπιοι που κρύφτηκαν στα βάθη της ζούγκλας. Σύμφωνα με τον αυστραλιανό εξερευνητής και συγγραφέας Ιαν Ιντρίς, οι φυλές των νησιών του Ειρηνικού ήταν κάτοχοι των λεγόμενων «buia» που ήταν ραβδιά με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδιότητα.
Έτσι κατά τη διάρκεια των τελετών, τα μέλη της φυλής σήκωναν αυτά τα αντικείμενα προς τον ουρανό και από την άκρη τους άναβε ένα έντονο μπλε-πράσινο φως, που έμοιαζε με το φωτογραφικό φλας. Για τη δημιουργία των ράβδων «buia» χρησιμοποιούσαν τρεις οβάλ πέτρες άγνωστης σύνθεσης (ο Idriss δεν την γνώριζε) που τις έβαζαν σε ένα χοντρό καλάμι μπαμπού. Όπως ανέφερε και ο C. S. Downyx, συγγραφέας μας καταπληκτικής ανακάλυψης το 1963, από πέτρα ήταν κατασκευασμένες και οι σφαίρες (λαμπερές όσο και οι λάμπες νέον) που βρισκόταν στην κορυφή των ψηλών πυλώνων και φώτιζαν τις καλύβες ενός χωριού στους πρόποδες του βουνού Wilhelmina/Νέα Γουινέα. Οι κάτοικοι του χωριού που ωφελούνταν από αυτή την εγκατάσταση κατά το σούρουπο, είχαν ένα επίπεδο ανάπτυξης που ισοδυναμούσε με εκείνο της αρχικής περιόδου της Παλαιολιθικής εποχής.
Σήμερα οι επιστήμονες δηλώνουν ότι αυτές οι αινιγματικές αιώνιες λάμπες βασίζονται σε μη συμβατικές πηγές ενέργειας, ίσως πυρηνική ενέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου