* Υπάρχει ένας κόσμος ευτυχίας όπου δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα πράγματα, επειδή δεν υπάρχει εκεί κανείς να ενδιαφερθεί γι’ αυτές τις διαφορές. Αυτός όμως δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι είναι αρκετά ματαιόδοξοι κι εγωιστές ώστε να πιστεύουν ότι ζουν και στους δυο κόσμους, αλλά αυτή η αντίληψη δεν πηγάζει παρά μόνο από τον εγωισμό τους. Δεν υπάρχει παρά ένας κόσμος για μας τους ανθρώπους.
Είμαστε άνθρωποι, και πρέπει να ζήσουμε πρόθυμα στον κόσμο των ανθρώπων.Αυτή η ιδέα της σπουδαιότητας του εαυτού, μάς τυφλώνει τόσο πολύ που δεν μπορούμε να δούμε τίποτε άλλο, αλλά είναι δυνατόν να αποδεσμευτεί κανείς από την ιδέα της σπουδαιότητας του εαυτού.
* Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο παραμένουμε ανυποχώρητα τυφλοί, είναι το ότι σκεφτόμαστε πως η ολοκλήρωση θα έλθει όταν θα βρούμε επιτέλους έναν αληθινό σύντροφο. Μπορούμε ακόμη και να παντρευτούμε κι ακόμη να ψάχνουμε κάποιον που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Οι περισσότεροι δεν σταματούν να ψάχνουν. Φυσικά δεν πρόκειται να βρουν αληθινά ποτέ τίποτε, αν υπάρχει έστω και για μια στιγμή η συνειδητοποίηση αυτού του άδικου και μάταιου ψαξίματος, τότε απλώς αρχίζει πάλι η αυτολύπηση. Όλα αυτά είναι ένας φρικτός φαύλος κύκλος.
* Το να ασχολείται κανείς υπερβολικά με τον εαυτό του προκαλεί τρομερή εξάντληση. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή τη θέση δεν μπορεί να ακούσει η να δει τίποτε άλλο. Η εξάντληση αυτή τον κάνει να μην μπορεί να δει τα θαύματα που συμβαίνουν γύρω του.Το να θυμώνει κανείς με τους ανθρώπους σημαίνει ότι θεωρεί τις πράξεις τους σημαντικές. Επιβάλλεται να προσπαθήσει ώστε να πάψει να αισθάνεται έτσι. Οι πράξεις των ανθρώπων δεν μπορούν να είναι τόσο σημαντικές ώστε να σκιάζουν τη μόνη εφαρμόσιμη εναλλακτική λύση: την αμετάβλητη αναμέτρηση μας με το άπειρο.
* Κάθε φορά που ένας άνθρωπος επιχειρεί να μάθει, πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά και τα όρια της μάθησης του καθορίζονται από την ίδια του την φύση. Συνεπώς, δεν έχει νόημα να μιλάμε για γνώση. Ο φόβος της γνώσης είναι μια φυσική κατάσταση, όλοι μας τον βιώνουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Όμως, όσο τρομερή κι αν είναι η διαδικασία της μάθησης, ακόμα πιο τρομερό είναι να αναλογιστεί κανείς την ύπαρξη ενός ανθρώπου δίχως γνώση.
* Υπάρχουν τέσσερις φυσικοί εχθροί του ανθρώπου. Ο φόβος, η διαύγεια, η δύναμη και ο θάνατος. Ο φόβος η διαύγεια και η δύναμη μπορούν να νικηθούν, όχι όμως και ο θάνατος. Μπορεί κανείς να αναβάλει τις συνέπειες του θανάτου, αλλά δεν μπορεί να τον νικήσει. Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς με τον Χάρο, όλοι αυτοί που ζουν, θα πεθάνουν. Κατάλαβε το αυτό επιτέλους, και πάρε την υπευθυνότητα ότι πρόκειται να πεθάνεις. Λέγοντας το δυνατά, η πρωταρχική δύναμη υπακούει στο κάλεσμα μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ. Πες το δυνατά, με καθαρή φωνή: «Θέλω την υπευθυνότητα ότι πρόκειται να πεθάνω». Πρέπει να το λες φωναχτά, δεν αρκεί να το σκέφτεσαι. Η Δύναμη δεν διαβάζει την σκέψη σου. Η Δύναμη σε ακούει. Καθώς θα προοδεύεις πάνω σ’ αυτήν την υπευθυνότητα, θα γίνει μια ρύθμιση. Κάνε τον λόγο σου τελεσίδικο. Ένας Πολεμιστής έχει την συνέπεια να κρατά τον λόγο του.
* Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας πολεμιστής, είναι να κρατά ένα Άλμπουμ των Εξαιρετικών Στιγμών. Ένα άλμπουμ ονείρων που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Αυτό είναι μια Μη-Πράξη. Φτιάξε με σημειώσεις ένα άλμπουμ που να σου θυμίζει όλες τις εξαιρετικές σου στιγμές, τις σκέψεις και τα πράγματα που σε εκπλήσσουν και σε χαροποιούν. Μην νιώθεις μίζερος. Μην κλαψουρίζεις συνέχεια σαν γυναικούλα ή σαν μωράκι. Υπάρχει κάτι φριχτό εκεί έξω, που δεν νοιάζεται για σένα και την μιζέρια σου και επιπλέον δεν ξέρεις πόσος χρόνος σου απομένει ακόμη εδώ.
* Δεν υπάρχει Κακό και ότι δεν μπορούμε να νιώθουμε συμπόνια. Τί είναι συμπόνια; Είναι το να λυπάσαι για κάποιον; Μήπως αυτό σημαίνει ότι πιστεύεις πως είσαι σε καλύτερη θέση απ’ αυτόν; Είναι το Εγώ που λυπάται και η όλη ιδέα της λύπησης είναι μεγάλη απάτη. Χρησιμοποίησε την ενέργειά σου για κάτι άλλο. Χρησιμοποίησε την για να ελευθερώσεις τον εαυτό σου. Κερδίζεις ενέργεια από την άσκηση της Ανακεφαλαίωσης. Μέσα από την Ανακεφαλαίωση θα φτάσεις σ’ ένα μέρος όπου η ενέργεια καθίσταται ορατή. Όχι από την όραση αλλά από κάτι αδιανόητο. Κάτι που είναι ακατανόητο γιατί δεν έχουμε λεξικό γι’ αυτό.
* Για να ξεκινήσεις να γίνεσαι Πολεμιστής πρέπει να είσαι ενήμερος για μερικά σημαντικά πράγματα. Ενημερώνεσαι αναζητώντας σοβαρά και υπεύθυνα. Ο Πολεμιστής που είναι ενήμερος για τον επικείμενο θάνατο του, που είναι ενήμερος για την παγίδα του κοινωνικού συστήματος, που είναι ενήμερος για την παγίδα της αυτοεκτίμησης, που είναι ενήμερος για την παγίδα της λογικής, το μόνο που επιζητά είναι η ελευθερία. Η ελευθερία είναι ένα άλμα μέσα στο Αδιανόητο. Η αυτοπειθαρχία δεν είναι καθολική, είναι μια ελεύθερη ροή ευχαρίστησης που πηγάζει από 25 ώρες συνειδητότητας.
* Τίποτε δεν είναι αληθινό. Όλα δεν είναι παρά χειρισμοί συμπεριφοράς, δεν είναι παρά ένα αποτέλεσμα του τυχαίου κλειδώματος του Σημείου Συναρμογής κατά την γέννησή. Αυτό είναι που μαθαίνει ο Διώκτης με το να είναι τόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Κάθε θέση είναι ισάξια αληθινή και ισάξια φαντασματική. Εκτιμούμε ως πολύ αληθινές τις τωρινές μας θέσεις, αλλά αυτές που μοιάζουν οι πιο αληθινές ξαφνικά γίνονται φαντάσματα όταν κινηθείς σε μια άλλη θέση.
* Το πιο σημαντικό πράγμα για τον Πολεμιστή, είναι να εκφωνήσει την υπευθυνότητα της αντίληψης.Δεν έχουμε κανέναν σκοπό, δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από το μέλλον παρά μόνο τα γηρατειά και τον θάνατο. Όλα είναι δυνατά. Είμαστε ήδη Μάγοι. Πήγαινε στον πάτο, στο βαθύτερο επίπεδο, και μορφοποίησε τον κόσμο πάνω σε ότι είναι εκεί. Στον πάτο είναι ο θάνατος. “Είμαι ένα ανθρώπινο όν, άρα είμαι υπέροχος”. Φώναξε το με ΠΡΟΘΕΣΗ και δυνατά.
Κάνε κλικ πάνω στις εικόνες και ενεργοποίησε την φαντασία σου χρωματίζοντας τες
* O άνθρωπος πορεύεται προς την γνώση όπως πορεύεται προς τον πόλεμο, σε αδιάπτωτη εγρήγορση, με φόβο, με σεβασμό και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να πορεύεσαι προς τη γνώση ή προς τον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος, και όποιος το πράξει ίσως δε ζήσει για να το μετανιώσει. Όταν ένας άνθρωπος πληροί αυτές τις τέσσερις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν σφάλματα για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πράξεις του χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή υποστεί ήττα, θα έχει χάσει μόνο μια μάχη, και δε θα νιώθει πικρία και τύψεις γι’ αυτό. Don Juan Matus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου