Η υπόθεση άρχισε στα 1943….Είμαστε στα μέσα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και το Αμερικανικό Ναυτικό έχει αρχίσει μια σειρά δοκιμών, σχετικά με την πρακτική εφαρμογή της θεωρίας του Ενοποιημένου Πεδίου-του Αϊνστάιν, παρά την ημιτελή της μορφή. Η θεωρία αυτή προσπαθούσε –και προσπαθεί- να συνδέση τους λεγόμενους (Νόμους του Σύμπαντος), δηλαδή τον ηλεκτρομαγνητισμό, βαρύτητα, χωρόχρονο κτλ…Σ’ ένα γενικό νόμο, που θα εξηγούσε την ενότητα και την συνάφεια του Μικρόκοσμου με τον Μακρόκοσμο, σε μια μεγαλειώδη πράγματι εικόνα, όπου οι μαθηματικές εξισώσεις θα –υλοποιούσαν- το μέχρι τότε καθαρώς μεταφυσικό πρόβλημα της φιλοσοφίας.
Η αλήθεια είναι ότι τα πειράματα του 1943 είχαν πολεμικό σκοπό και συνίσταντο στην προσπάθεια να κάνουν αόρατο και –ίσως- να μετακινήσουν ένα αντικείμενο, που στην περίπτωσι αυτή ήταν , ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα αντιτορπιλικό.
Ο Χάϊζεμπεργκ, με τη θεωρία της Απροσδιοριστίας ή Αβεβαιότητος, έχει δείξει ότι ένα ηλεκτρόνιο δεν κατέχει συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και συνεπώς, δεν θα μπορούσε να προσδιορίση κανείς ότι ένα τυχαίο ηλεκτρόνιο (α) ευρίσκεται στο τάδε σημείο την τάδε στιγμή.
Αυτό θα μπορούσε να ορισθή σχετικά, αλλά για κύματα ηλεκτρονίων μόνον κι’ όχι για μεμονωμένα ηλεκτρόνια. Την ιδιότητα αυτή των ηλεκτρονίων να ευρίσκωνται, πρακτικώς, σε άπειρα σημεία ταυτόχρονα κι’ εν συνδυασμώ με την θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου και μιας απειροδιαστατικής γεωμετρίας, προσπάθησε να εφαρμόση στην πράξι, το Αμερικανικό Ναυτικό, στα τέλη του 1943.
Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πεπλατυσμένο, εκτεταμένο κι’ ισχυρότατο πεδίο γύρω από ένα πειραματικό αντιτορπιλικό, που ναυλοχούσε στο λιμάνι της Φιλαδέλφεια. Έτσι, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, το σκάφος βρέθηκε σ’ ένα είδος (τρύπας του Ντύρακ), ένα κενό δηλαδή στο χωροχρόνο και το απροσδόκητο αποτέλεσμα ήταν το σκάφος και πλήρωμα να εξαϋλωθούν, να εξαφανιστούν, για να εμφανισθούν και πάλι στιγμιαία στο λιμάνι του Νόρφολκ, στη Βιρτζίνια, δηλαδή 160 Χλμ μακρύτερα !
Αμέσως όμως και πάλι το αντιτορπιλικό χάθηκε, για να επιστρέψη με τον ίδιο τρόπο στη Φιλαδέλφεια. Κανονικά, μετά από αυτό, το πείραμα θα εθεωρείτο επιτυχές, φαίνεται όμως, ότι κανείς δεν είχε σκεφθή ότι το πλήρωμα δεν είχε την κατάλληλη ψυχοσωματική προετοιμασία για να δεχθή την ιδέα ενός κόσμου, όπου χώρος, χρόνος, υλενέργεια και γενικά η ανθρώπινη λογική δεν έχουν καμμιά υπόστασι.
Αυτό το τονίζουμε με έμφασι, γιατί, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η ψυχολογική προσαρμογή είναι απολύτως απαραίτητη σ’ όποιον θελήση ν’ ακολουθήση το αίνιγμα μέχρι τα έσχατα όριά του. Οι ναύτες όμως, του πολεμικού, ήσαν απροετοίμαστοι κι’ οι περισσότεροι- από τους επιζώντες-μετά το πέρας του πειράματος, λέγεται ότι παρεφρόνησαν. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Λέγεται επίσης, ότι δεκάδες μάρτυρες τους είδαν, σε πολλές περιπτώσεις, να περνούν μέσα από τοίχους, σαν φαντάσματα, ν’ αυτοαναφλέγονται και να χάνωνται. Τελικά, ελάχιστοι επέζησαν.
Εν τω μεταξύ, λίγα χρόνια αργότερα , το (Σχέδιο Μαγνήτης) ετέθη σ’ εφαρμογή, με συνεργασία ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑ κι’ υπό την διεύθυνση του Γουϊλμπερτ Σμίθ και σύντομα άρχισαν παρεμφερείς έρευνες στο (Τρίγωνο του Θανάτου), στην Καραϊββική. Σχετικά με την περίπτωσι των ναυτών του αντιτορπιλικού, η επίσημη εξήγησις ήταν ότι εβάδισαν προς το Μηδέν και χάθηκαν, ενώ ο Σμίθ έκανε λόγο για κάποια (τρύπα) στον ουρανό.
Πηγή: http://diadrastiko.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου