Όταν ο αστρονόμος Καρλ Σαγκαν (Ι934-Ι996) αποφασισε να γραψει το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας επαφή, που έγινε κατόπιν κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια την Τζούντι Φόστερ, χρειαστηκε να επινοήσει μια συσκευή που θα μπορούσε να ταξιδεύει σε ασύλληπτες αποστασεις μέσα στο σύμπαν.
Γνώριζε, φυσικα, πως είναι αδύνατον ένα ταξίδι γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός.
Γνώριζε επίσης πως είναι συνηθισμένο στους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας να χρησιμοποιούν την επινόηση του «υπερδιαστήματος», προκειμένου να ,παρακάμψουν το εμπόριο των μεγάλων αποστάσεων στο διάστημα. Πώς όμως ένας αξιοσέβαστος επιστήμονας, όπως ο Σαγκάν, καταδέχτηκε να χρησιμοποιήσει ένα φανταστικό τέχνασμα των συγγραφέων της επιστημονικής φαντασίας; καθόλου τυχαία.
Ο Σαγκαν ήταν, βλέπετε, ειδικός στις μαύρες τρύπες και στη Θεωρία της σχετικότητας και γι' αυτό δεν έβλεπε καθόλου παράλογη την ιδέα του ταξιδιού στο χωροχρόνο μέσω μιας «σκουληκότρυπας». Απλώς θεωρούσε πως ήταν ακόμη απιαστο όνειρο για τις σημερινές επιστημονικές και τεχνολογικές μας δυνατότητες, όχι όμως για τις δυνατότητες καποιου εξωγήινου υπερπολιτισμού, που θα μπορεί να χειρίζεται έξυπνα το πολυδιάστατο σύμπαν μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν μοναχα τις τρεις διαστάσεις του χώρου: το μήκος, το πλάτος και το ύψος. Η 4η διασταση είναι ο χρόνος. Η διάσταση του χρόνου είναι μοναδική για καποιον που θέλει να ταξιδέψει από το παρελθόν στο μέλλον. Η διάσταση του χρόνου δεν είναι γραμμική, αλλα κυκλική και σπειροειδής. Κάθε στιγμή ξεκινα κι ένας νέος χρονικός κύκλος και ο προηγούμενος υπαρχει σαν μια «ηχώ», ή παραλληλη χρονογραμμή.
Με τη Θεωρία της σχετικότητας ο Αϊνστάιν συνδύασε τον τρισδιάστατο χώρο με το χρόνο, επινοώντας ένα χωροχρόνο τεσσάρων διαστάσεων, στο οποίο η βαρύτητα δεν είναι παρα μια «φευδαίσθηση» που προέρχεται από την καμπύλωση του χωροχρόνου. Όμως η εξέλιξη της φυσικής σύντομα θα μας αποκαλύψει πως δεν ζούμε σ' ένα τετρασδιαστατο σύμπαν. Το σύμπαν περιλαμβανει απειρες διαστάσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων ίσως να μην ανακαλυφθούν ποτέ από τους ανθρώπους.
Μέχρι τις αρχές του 22ου αιώνα όμως η ανθρωπότητα θα έχει ανακαλύψει μόνον τις εννέα κάθετες διαστάσεις του σύμπαντος, αλλα θα έχει μαθει και να τις διασχίζει, πραγμα που θα ανοίξει μοναδικές ευκαιρίες για αρκετα ασυνήθιστα φαινόμενα, όπως είναι η διαλειπτική τηλεμεταφορα, οι χρονικές μεταφασεις, τα παράλληλα επίπεδα και τα χρονοταξίδια. Αυτές οι εννέα διαστάσεις θα μπορούν να χωριστούν σε τρεις βασικές κατηγορίες: Χώρος, Χρόνος και Διάλειμμα, η καθεμία εκ των οποίων θα περιλαμβάνει και τρεις διαστασεις.
Οι ανθρωποι του μέλλοντος θα μπορούν εύκολα -αν βέβαια διαθέτουν τα τεράστια ποσά ενέργειας που χρειάζεται για κάτι τέτοιο ν' ανοίγουν χρονικές ή διαδιαστασιακές πύλες διαμέσου τουλάχιστον έξι δια-στάσεων, πράγμα που θα οδηγήσει στο ταξίδι αναμεσα σε δύο αναλογους χρονικούς κύκλους σε διαφορετικές χρονογραμμές. Όχι μόνον η επιστημονική φαντασία αλλά και η σημερινή επιστήμη θεωρεί εφικτό ένα ταξίοι στο χρόνο, το οποίο άλλωστε προβλέπεται κι από τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Η ανάπτυξη μελλοντικα ενός κινητήρα χωροχρονικής παραμόρφωσης θα είναι συμβατή με τους νόμους της φυσικής, αν μπορούσαμε ν’ανοίξουμε μια «σκουληκότρυπα». Μια σκουληκότρυπα δεν είναι παρά «πολλαπλά συνδεδεμένοι χώροι», που παραβιάζουν ωστόσο την αίσθηση που έχουμε για το χώρο. Δεν υπάρχει τίποτε το παράδοξο ,σ' αυτό και είναι πολύ πιθανό το σύμπαν να βρίθει από «σκουληκότρυπες»,τις οποίες και να χρησιμοποιούν διάφοροι εξωγήινοι πολιτισμοί ως «γαλαξιακές υπερλεωφόρους».
Κάθε σκουληκότρυπα που ενώνει δύο μακρινές περιοχές του διαστήματος μπορεί με τον ίδιο τρόπο να συνδέσει και δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους.Η ιδέα των σκουληκότρυπων δεν είναι καινούρια. Οι σκουληκότρυπες αναφέρθηκαν για πρώτη φορά πριν έναν αιώνα από ένα μαθηματικό της Οξφόρδης, τον Τσαρλς Ντόγκσον στο βιβλίο του Μέσα Από τον Καθρέπτη, στο οποίο ο καθρέπτης δεν ήταν παρά μια «σκουληκότρυπα», που συνέδεε την Αγγλία με τη Χώρα των Θαυμάτων.
Χρησιμοποιώντας μια σκουληκότρυπα μπορούμε να εκτιναχθούμε αμέτρητα έτη φωτός μέσα στο διαστημα και να κινηθούμε με υπερφωτονικές ταχύτητες χωρίς να παραβιάσουμε τη Θεωρία της Σχετικότητας. Θα φαίνεται πως ταξιδεύουμε με ταχύτητα μικρότερη του φωτός, αλλά, αν υπολογίσουμε την απόλυτη απόσταση που διανύσαμε, θα αντιληφθούμε πως την ξεπεράσαμε.
{ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ }
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου